Verbinding. Dat is waar Liesbeth Kasperink voor staat. Ze runt haar eigen netwerkclub ‘De Kunst van Netwerken’ en geniet er enorm van om mensen met elkaar in contact te brengen. Ze is van kinds af aan al creatief en enthousiast. Maar ook introvert. Toch pakt ze het podium. Waarom doet Liesbeth wat ze doet? En wat adviseert zij anderen die keuzes willen maken?

Hoe was jouw jeugd?

"Ik ben geboren in Amsterdam, in 1977. In 1980 verhuisden we naar Almere, dat was toen nog één bouwput. Voor ons als kinderen - mijn zusje en ik - was het een grote speeltuin. We bouwden hutten en gingen de rietvelden in, Ik heb er veel leuke herinneringen aan.”
Liesbeth vertelt dat ze met lood in de schoenen naar de basisschool ging. “Ik was iemand die niet in het leersysteem paste, werd ook gepest, voelde mij buitengesloten en huilde uit bij mijn moeder.” Dat maakte dat ze van weekend naar weekend leefde, want dan kon ze heerlijk buiten spelen, dromen en plannen maken.

“Ik was altijd bezig met creatieve dingen, in de buurt. Ik organiseerde al op de basisschool kleurwedstrijden, bracht kleurplaten rond en vroeg één gulden inschrijfgeld. Van dat geld kocht ik prijsjes en frisdrank en organiseerde in onze tuin de prijsuitreiking. Als ik buren van vroeger spreek, weten ze dat nog als mooie herinnering te vertellen."

Wat was jouw ervaring op de middelbare school?

De brugklas ervaarde Liesbeth als leuk. Ze zat er zelfs bij Michael, haar huidige partner, in de klas. Ze volgde de mavo en deed alleen het hoognodige leerwerk. “Ik was liever buiten. Met mijn zusje of vriendinnen.”
Toen ze 15 was, in mavo 3, gingen de ouders van Liesbeth scheiden. Ze vond steun bij een vriendin die hetzelfde meemaakte.

Wie waren jouw voorbeelden in jouw tienerjaren?

“Als ik denk aan toen ik zo'n 15 of 16 jaar was, was ik best depressief. Het was een andere tijd, met de scheiding, met een verdrietige vader die daar onder leed. Als puber had ik daar geen oog voor, was ik vooral bezig met mijzelf. Gelukkig hebben mijn vader én moeder later allebei een nieuwe partner gevonden en zijn we allemaal blij.”
Mijn moeder was altijd supportive. Zij was vader en moeder ineen en stond altijd achter ons en onze keuzes.”

In die tijd had ze wel oog voor Take That. “Ik keek ook op naar de populaire meiden. Ik vroeg mij af waarom ik niet was zoals zij, dan was het leven een stuk makkelijker. Als ik nu terugkijk, had ik hun leven misschien niet aangekund. Ik wist destijds niet goed hoe ik met zoveel aandacht zou moeten omgaan, verlegen als ik was.”

Hoe verliep de tijd na school?

"Na de middelbare school ging ik met vriendinnen mee naar de meao. Maar na drie maanden wilde ik van school af. Mijn moeder zag dat het mij ongelukkig maakte en vond het prima. Wel vroeg ze wat ik het volgende jaar wilde gaan doen. Ik was 17 en begon als caissière bij de supermarkt. Zoekende naar een vervolgopleiding kwam ik uit bij een opleiding in het leerlingenstelsel, Ik ging werken in een restaurant en één dag naar school om gastvrouw te worden. Dat was een schot in de roos, ik mocht het mensen naar de zin maken, leerde veel over eten en drinken, kwam echt tot leven, kreeg veel bedankjes en fooien. Tijdens de vierjarige mbo-opleiding kon ik ieder jaar weer wat anders doen. Zo bouwde ik veel ervaring op. Na het halen van mijn diploma vertrok ik naar Hotel Brabander in Winterberg. Daar werkte ik als restaurantmanager, maar genoot als het ware van het studentenleven met alle andere jongeren. Daarna volgde Bonaire. Mijn zusje deed daar haar eindstage, ik volgde haar en werkte twee jaar bij Van der Valk als restaurantmanager.”

Van Bonaire naar Almere, Zwolle en weer terug

“Vanwege heimwee ging ik terug naar Nederland. Ik solliciteerde bij de Eemhof. als medewerker, en kreeg een managersrol. Toen ik voor de liefde naar Den Bosch vertrok, stapte ik over naar een conferentiehotel. Door interesse voor computers werd de opvolgende baan die van officemanager bij een communicatie- en marketingbureau in Den Bosch. Dat was één van de leukste banen die ik heb gehad.”

Haar relatie ging uit en Liesbeth kwam terug in Almere. “Maar ik ging aan de slag bij een ICT bedrijf en kreeg een relatie met één van mijn collega’s die met twee kinderen in Zwolle woonde. Dus ook ik naar Zwolle, waar ik zeven jaar bonusmoeder mocht zijn. Ik heb de twee meiden vertroeteld als eigen kinderen en ook nog steeds contact mee. Qua werk heb ik echt van alles aangepakt totdat mijn oog, via Marktplaats, viel op de Triptrap kinderstoelen. Die kocht ik tweedehands in en verkocht deze weer door. Zo ontstond het idee om te gaan ondernemen in tweedehands meubelen. Als ondernemer werd ik uitgenodigd bij netwerkclubs en rolde ik in die scene.”

“De netwerkcub in Zwolle vroeg mij om hun regiomanager te worden. Ik ging met zo’n 30 ondernemers koffiedrinken en blies nieuw leven in de club. Omdat mijn relatie uitging, het was een pittige en pijnlijke tijd, moest ik weer in loondienst. Dat werd het recruitment, in verbinden was ik goed. Maar het werk met hoge targets was voor mij niet weggelegd."

Voor de liefde terug naar honk Almere

Toen kwam ze Michael weer tegen, na 30 jaar. "Ik werd tot over mijn oren verliefd en vloog ‘terug’ naar Almere. Samen beleefden we toen echter minder leuke tijden, we kregen om de beurt een burn-out, ik ging in 2019 met een VSO weg bij mijn werk en Mike verloor zijn baan tijdens de Corona-periode.
Mike stimuleerde mij om weer als zelfstandige events en trainingen te gaan organiseren. Zelf werd hij kunstenaar, hij tekende zijn hele leven al. Helaas ging er tijdens de Corona jaren geen event meer door. Omdat er toch geld op de plank moest komen, ging ik tegen beter weten in weer als recruiter in loondienst. Daar werd ik niet gelukkig van. Ik stopte om iets veel leukers te beginnen.”

De Kunst van Netwerken

Dat werd De Kunst van Netwerken, met een eerste sessie in oktober 2022 in het atelier van Mike. Inmiddels zijn er twee clubs, in Almere en Zwolle. “Het is hard werken, topsport maar ik vind het het leukste wat er is! Ik krijg veel positieve reacties. Ik voel mij soms weer het verlegen meisje van vroeger. Is dit echt? ‘Ja, en je bent leuk en je levert kwaliteit’, kan ik nu tegen mijzelf zeggen. Over vijf jaar wil ik vijf clubs hebben staan. Dat plan wil ik invullen met steun van partners, mkb-bedrijven die de meerwaarde van netwerken zien en zich aan ons willen verbinden.”

Wat is jouw advies aan jongeren en andere ondernemende mensen?

"De ervaringen op de basisschool hebben mij gemaakt tot wie ik ben. Ik kan niet tegen onrecht. Als je weet hoe pijnlijk woorden kunnen zijn, zal je dat zelf niet doen en ervoor waken dat anderen zich zo gedragen. Oordeel niet zo snel, ga in gesprek, reik elkaar de hand.
Mijn advies aan anderen is om je niet te veel te laten afleiden door wat ouders of anderen van jou willen. Denk na, waar word ik blij van? Waar ging het vuurtje bij jou als kind van aan? Vertrouw op je gevoel. Wees niet bang om keuzes te maken die niet goed uitpakken, het leven gaat door. En vooral: durf fouten te maken, dat helpt je vooruit te komen."