Haar creativiteit, nieuwsgierigheid en ambitie hebben haar jeugd niet gemakkelijk gemaakt, maar door haar dromen altijd na te jagen, is Jennifer Delano nu succesvol ondernemer in de PR-sector. “Ik herken goede verhalen in bedrijven waardoor ik met die verhalen in staat ben om media-aandacht aan te trekken.” Jongeren adviseert ze dan ook om hun dromen zelf te realiseren.

Hoe was jouw jeugd?
“Ik ben opgegroeid in een heel bescheiden milieu. Mijn nieuwsgierigheid en drang om alles te ontdekken werd nooit echt gewaardeerd. Ik was veel te ambitieus voor hen.” Het ondernemerschap was, op haar grootouders na, niet te vinden bij andere familieleden. “Het heeft mijn gezin volledig overgeslagen”.

Alles wat Jennifer tijdens haar jeugd deed, kwam vanuit haarzelf. “Mijn familie keek er met afgrijzen naar. Er is daardoor ook een tijd geweest dat het contact verbroken was. Het was zo ver van hun bed om bijvoorbeeld freelancer te worden of naar een grote stad te gaan. Om überhaupt te onderzoeken wat je wil met je leven en daarmee te experimenteren.” Maar één ding heeft ze nooit gedaan; zich laten tegenhouden. “Je moet nooit je dromen loslaten omdat andere mensen een idee hebben van hoe jouw leven eruit moet zien.” Vrij snel verliet ze haar ouderlijk huis. “Het was geen gemakkelijke weg, maar wel de weg die nodig was om de mijne te vinden. En 17-jarige Jennifer; je had gelijk!”

Hoe was jouw schooltijd?
Op school zat Jennifer ook niet helemaal op haar plek. Ze werd te laag ingeschat. Ze moest naar de mavo, terwijl ze prima havo of vwo had kunnen volgen. Tot op de dag van vandaag heeft ze nog steeds geen idee wat ze daar deed. “Omdat deze school qua stof te makkelijk afging, heb ik geen vrienden gemaakt. Het is gewoon niet leuk om zo’n ambitieuze slimmere klasgenoot te hebben.” Die onderschatting ziet ze vaker gebeuren. “Vooral meisjes worden structureel onderschat, dat is echt zonde. Een gemiste kans.”

Eén ding stond in ieder geval vast; Jennifer was een actieve leerling. Op de scholen die volgden deed ze mee aan wedstrijden, won ze meerdere schrijfprijzen, en waren de initiatieven die zij daarnaast ook nog eens oppakte niet op één hand te tellen. “Ik hou van winnen, ik speel het spel niet om te verliezen. En je kan alleen maar winnen als je meedoet.” Daar gelooft ze heilig in. “Een keer deed ik mee aan een wedstrijd waarin je een puzzel moest oplossen met vragen over de school. Toen ik te horen kreeg dat ik de winnaar was, bleek dat ik de puzzel niet eens zo goed had gedaan. Ik was gewoon de enige die zich had opgegeven.”

Na de mavo, werd het havo en vwo om daarna naar de universiteit te gaan. Het ging haar allemaal prima af. “Maar de universiteit was helemaal niks voor mij, het was te theoretisch. Ik wil dingen doen, dingen maken.” Na ‘Media en Cultuur’ op de uni, heeft Jennifer nog andere opleidingen geprobeerd. “Ik wist binnen het eerste blok al; this aint gonna work.” Het kostte veel tijd en haar studieschuld liep op. “Op een gegeven moment dacht ik echt ‘nu moet ik wat gaan afmaken’.” Om tóch een diploma te behalen, stapte ze over naar het hbo. “Hoewel ik dat destijds een beetje als een nederlaag zag, kwam ik er toen achter dat dat het helemaal was voor mij.” Ze vond waar ze zo hard naar zocht in de hbo-opleiding communicatiemanagement. “Die vierjarige opleiding heb ik in tweeëneenhalf jaar gedaan. Met een onlinemarketingopleiding in het weekend erbij. Daarnaast was ik ook deel van de HvA Domeinraad en deed ik een Studium Excellente programma met een extra vak én werkte ik natuurlijk nog in en aan mijn onderneming.” Tijdens haar zoektocht naar een passende studie, is Jennifer begonnen met freelancen. Onder de naam ‘DelanoPR’ is zij vóór haar hbo-opleiding al begonnen met het werk wat zij op de dag van vandaag nog steeds doet. “Ik zit dus al ruim 20 jaar in de PR.”

Hoe ziet je leven er nu uit?
“Begin dit jaar heb ik een hele rebranding van mijn PR-onderneming gedaan. Het was een kleine stap om een ‘s’ achter de naam van mijn blog, PR-goeroe, te plakken en er een BV van te maken, PRGoeroes dus.” Met die onderneming help ik bedrijven die op zoek zijn naar media-aandacht en free publicity. Naast haar eigen onderneming is Jennifer, uiteraard, met nog meer bezig. “Ik heb lesgegeven aan de Hogeschool van Amsterdam, werk dagelijks aan free publicity van hele toffe bedrijven in de zakelijke, innovatieve dienstverlening, spreek voor groepen ambitieuze ondernemers, heb mijn eigen podcast en schrijf alweer aan mijn tweede boek (eerste echte managementboek).” Jennifer is het begrip ‘ambitieus’ in levenden lijve. “Ik kan die dingen niet half doen, ik doe het óf helemaal óf niet.”

Wat geef je mee aan jongeren die voor belangrijke keuzes in hun leven staan?
“Als jij een droom hebt, ga ervoor! Niemand gaat het voor jou doen, dus gewoon (zelf) doen!” Jennifer geeft aan dat zij ook wel eens het idee heeft dat het gras elders groener is. Hoe zij daarmee omgaat? “Gewoon kijken of dat echt zo is. Ik kom er dan vaak achter dat het eigenlijk wel meevalt, maar dan weet ik dat tenminste.”

Meer tips van ondernemers lezen voor jongeren die hun studie- of baankeuze willen maken? Blog | Esther Communiceert

Als kind was hij altijd gefascineerd door wat mensen doet bewegen, nu helpt Eugène Kuisch professionals, ondernemers en teams als businesscoach om het maximale waar te kunnen maken. Zijn onderneming U-Town staat voor het oplossen van problemen en helpt klanten om met een raket hun missie te halen. Een zetje de goede kant op omdat ze eigenlijk zelf al weten wat ze willen, maar door omstandigheden kunnen worden tegengehouden. Hij raadt jongeren aan vooral zichzelf te zijn en vandaaruit te groeien.

Hoe was je als kind?
“Mijn moeder nam mij, toen ik klein was, op een gegeven moment niet meer mee naar de supermarkt, omdat het dan veel te lang duurde.” Eugène was altijd met iedereen aan het praten. Heel bijpassend bij deze serie, was hij gefascineerd door de vraag; ‘waarom doe je wat je doet?’. “Ik was altijd benieuwd naar mensen, hoe zij in elkaar steken en wat hen beweegt.” Ook was hij altijd op zoek naar hoe dingen anders zouden kunnen, nóg beter of efficiënter. “Bij alles vraag ik mijzelf af waarom iets op een bepaalde manier gedaan wordt en wat de andere opties zijn.”

Eugène groeide op als één-na oudste in een gezin van zes personen. Op twaalfjarige leeftijd woonde hij een tijdje in Brazilië en Suriname. “De onstuimige en wilde manier van leven heeft er altijd in gezeten.” Zijn moeder zat in de verpleging en zijn vader was werkzaam als personeelsfunctionaris. “Mijn ouders hadden ook een open blik en stimuleerden ons om altijd het maximale eruit te halen.” Of het nou met reizen, school of muziekspelen was. Voor Eugène was dat een hele fijne bedding om te groeien.
Wat hij vroeger wilde worden? “Brandweerman, haha, maar eigenlijk zie je dat nog steeds terug; met U-Town helpen we mensen uit de brand en blussen we het vuur.”

Welke keuzes werden er op opleidingsvlak gemaakt?
Na de Havo is Eugène Personeelsmanagement gaan studeren in Zwolle. “Na die opleiding ben ik voor mijzelf aan de slag gegaan.” Zo deed hij interim opdrachten, werving en selectie maar ook organisatieadvies. Van alles wat dus. “Na wat omzwervingen ben ik zelfs nog werkzaam geweest in de financiële sector. Daarna heb ik een overstap gemaakt naar de IT-sector en sinds 2011 ben ik ondernemer.” Een businesscoach met kennis over van alles en nog wat!

De eerste vier jaar was zijn onderneming gevestigd in het World Trade Center in Utrecht. Bij het koffiezetapparaat heeft hij veel gesprekken gehad met zijn ‘buurman’, Michel Croiset, op het kantoor. “Daar is het idee van U-Town geboren, sinds 2015 zijn wij compagnons.”

Waar staat U-Town voor?
“Wij zijn niet van de dikke rapporten en theoretische modellen, maar van het praktisch dingen oplossen mét de klant.” Volgens Eugène is het belangrijk om actief te luisteren, eerlijk en direct te zijn als het nodig is, en écht samen met de persoon naar een oplossing te zoeken. “Je kunt ons het beste vergelijken met The A-team. Ook wij worden ergens ingevlogen als er een probleem of uitdaging is.” Zij houden zich vast aan hun 3M-strategie, wat staat voor mensen, middelen en missie. Op de site van de onderneming wordt het proces en doel metaforisch vergeleken met een raket. “Een raket is sterker dan de zwaartekracht, er komen heel veel G-krachten vrij en er zit heel veel techniek in. Een raket brengt je naar je bestemming toe.”

“Als ik mensen kan helpen om hun doelen te realiseren, dan geeft dat een enorme kick. Dan kan ik wel dansend op de tafel springen.” Soms zijn er wel eens mensen bang, waardoor zij worden tegengehouden in het waarmaken van hun missie. “Ik zie dan altijd een duikplank voor me. De persoon die erop staat weet dat hij eigenlijk moet springen en dat dat eigenlijk wel goed gaat. Maar in zijn hoofd ontstaat dan angst, om bijvoorbeeld met een platte buik op het water te knallen. Als ik iemand kan bewegen om tóch te springen, en diegene daarna euforisch is omdat het een goede sprong is geweest, krijg ik daar écht vleugels van.”

Wat zou je jongeren willen meegeven die voor belangrijke keuzes staan?
“Het allerbelangrijkste is dat wat er ook gebeurt, ongeacht wie er voor je staat, je jezelf bent. Stel, er zijn dingen die je anders wil, dan moet je dat altijd kunnen aangeven. Er zijn zoveel mensen die diep in hun hart weten wat ze willen, maar die door omstandigheden ergens blijven hangen. Ik probeer altijd te kijken waar mensen de twinkeling van in hun ogen krijgen, dat is het allerbelangrijkst.” Die twinkeling zit er bij Eugène zelf dik in. Wat hij nu doet, is het leukste wat hij ooit gedaan heeft.

Foto: Rodney Kersten

Meer tips van ondernemers lezen voor jongeren die hun studie- of baankeuze willen maken? Blog | Esther Communiceert

Mode zat altijd al in het Italiaanse bloed van Angela Messinella-Addis, maar dat ze daar haar werk van kon maken realiseerde zij pas toen een vriendin haar wees op haar oog voor stijl. Nu is zij oprichtster van hét imagebureau van Nederland; Piazza di Moda, Styling & Business. Zij matcht iemands uitstraling op hoe iemand écht van binnen is. “Je uitstraling is alles”. Dat geldt voor iedereen, ook jongeren mogen vooral zichzelf zijn.

Hoe was je als kind?

Allebei de ouders van Angela zijn geboren en getogen in Italië. “Het lukte mijn ouders niet om in Italië geld te verdienen, dus die twee gingen op zoek en kwamen in Nederland terecht met het doel om op den duur weer terug te gaan naar Italië. Ze raakten hier zo geïntegreerd dat dat er uiteindelijk niet van is gekomen!” Haar moeder diende als sterk voorbeeld voor de kleine Angela. “Op een gegeven moment hadden wij communie, wat in Italië altijd gevierd wordt met prachtige kleding. Hier in Nederland was dat niet.” Het Italiaanse bloed kwam in haar moeder omhoog en zij besloot het zelf maar te maken. En niet onopgemerkt. “Op een gegeven moment begon opeens iedereen bij haar aan te kloppen met de vraag of ze ook zo’n mooi pak voor hen zou willen maken.” En dat deed ze. “Op die manier was ze gewoon bezig met een eigen bedrijfje, zonder dat ze dat doorhad…al deed ze het gratis trouwens.” Niet alleen de hele buurt stond te kijken van de mooie kleding die werd gemaakt. Ook Angela was altijd in de buurt wanneer de naaimachine erbij werd gepakt. “Ik stond er altijd bij te kijken, ik vond het enorm fascinerend.”

“Als je iets doet, doe het dan 100%. Alleen dan weet je of je er goed in bent of niet.”

Niet alleen haar moeder was ondernemend, ook haar vader en de rest van haar familie in Italië genoten van het ondernemersleven. “Ik keek altijd met ze mee. Mijn vader werkte in een fabriek, maar had daarnaast een eigen bedrijfje waarmee hij mensen bijvoorbeeld hielp met tegels leggen.” Omdat iedereen thuis zo druk was, was Angela als kind al enorm verantwoordelijk. “Maar eigenlijk is dat wel heel belangrijk geweest, want je moet discipline te hebben om iets op te bouwen.” Van huis uit heeft ze dan ook geleerd dat succes niet komt aanwaaien, je moet er hard voor werken. “Als je iets doet, doe het dan 100%. Alleen dan weet je of je er goed in bent of niet.”

Hoe was jouw schooltijd?

Elke zomer ging Angela met haar familie op bezoek bij haar oom en tante, die aan de Italiaanse kust woonden. “Daar had je altijd mode-events. Het was geweldig, ik kon daar uren blijven zitten.” In de zomer waren de ramen van de Italiaanse kledingwinkels beplakt met posters waarop het heerlijke woord ‘saldi’ te lezen was. Van die koopjes werd goed gebruik gemaakt. “Ik kocht mijn kleding altijd daar. In Italië liepen de modetrends twee jaar voor op Nederland, waardoor ik altijd unieke dingen aanhad die in Nederland nog niet te vinden waren.”

Tijdens haar jeugd heeft Angela veel te maken gehad met vooroordelen vanwege haar afkomst. Ze werd onderschat, waardoor ze naar de mavo moest ookal was ze perfect geschikt voor de havo. “Daardoor heb ik wel met heel veel mensen leren omgaan. Culturen, segmenten, arme of rijke mensen; dat maakt helemaal niks uit. Zet jezelf nooit boven iemand, maar altijd naast de persoon met wie je praat.” Haar werd vaak verteld dat ze ergens geen talent voor had, puur vanwege het land waar haar wortels liggen. “Ik heb dus harder gevochten om er te komen, ook dat heeft mij sterker gemaakt.” Na de mavo volgde de havo om vervolgens naar het Saxion in Enschede te gaan. “Daar ben ik Commerciële Economie Internationaal Management gaan doen, omdat ik wilde leren over het ondernemerschap.” Angela vond het enorm interessant. Na vier jaar, had ze haar diploma op zak.

Sporten was voor Angela een enorme uitlaatklep, nu nog steeds. Ze heeft geturnd, gevolleybald en gezwommen. Met zwemmen stopte ze echter al vrij snel. “Ik was bang dat mijn schouders te breed weren hahaha.”

Het familieleven

Angela woont met haar man en vier kinderen. Eén van Angela’s vier kinderen heeft een mentale beperking. “Helaas is het zo dat hij elk moment kan komen te overlijden, door zijn epilepsie. Maar als ik oversteek en er komt een auto aan, dan ben ik er ook niet meer. Zo kan het leven zijn. Als ik elke ochtend wakker word met de gedachte ‘hij is er morgen niet meer’, dan is hij er echt niet meer want zo kan je gewoon niet leven.” Haar kind is op een gegeven moment opgenomen geweest in het ziekenhuis in Groningen. Daar kreeg Angela meerdere keren te horen dat het kind het niet zou gaan halen, en dat het tijd was om afscheid te nemen. “Zolang hij er nog is, is hij er nog en blijf ik hier staan, heb ik ze verteld.”

Angela heeft het ziekenhuis vaak van binnen en buiten gezien. “Op een gegeven moment raakte ik in een burn-out. Het was altijd ziekenhuis, werken, ziekenhuis, werken.” Toen de ziekte van Pfeiffer haar trof, raakte ook al haar reserves op. “Ik werd angstig en durfde ook niet meer de straat op. Maar het was belangrijk om door te gaan."

Omdat haar zoon wegens de mentale beperking niet kan praten, is het soms lastig voor anderen om te weten hoe hij zich écht voelt. “Toen hij naar het kinderdagverblijf ging vond ik het moeilijk dat ik niet wist of die mensen mijn kind wel begrepen. Toen ben ik gaan spelen met kleur er vorm in zijn kleding.” De ene dag deed ze hem een kleur aan waardoor hij heel bleek en ziek leek, de andere keer kreeg hij een floddertrui aan die hem heel slordig en onverzorgd deed ogen. “Er waren maar drie begeleiders die écht keken naar het kind. Bij hen kreeg ik het juiste antwoord toen ik vroeg hoe hij die dag was geweest, zij prikte erdoorheen.” Om die reden gaat Angela binnenkort beginnen met het geven van cursussen op kinderdagverblijven.

Hoe kwam je aan werk als imageconsultant?

Het is niet zo dat Angela altijd al geweten heeft dat zij zich later imageconsultant mocht gaan noemen, sterker nog; ze wist niet eens dat het bestond. “Iemand zij tegen mij: “Weet jij dat jij altijd advies geeft? Op kleur en stijl. Jij bent gewoon een imageconsultant!” Ik zei toen “huh, wat is dat?” Dus Angela racete naar Google en stuitte op een opleiding. “Ik herkende mezelf direct, ‘dit ben ik ’ dacht ik.” Vijf jaar geleden is Angela de opleiding gaan volgen een heeft zij zich gespecialiseerd.

"Waar je ook gaat en staat, je moet je fijn voelen in de kleding die je hebt; in je verpakking.”

Wat houdt het eigenlijk in?

Neeeeee, een imageconsultant is niet hetzelfde als een styliste zoals wij die kennen van de BN’ers.
“Ik kijk vooral naar je uitstraling, zowel op persoonlijk vlak als op zakelijk vlak. Wat mensen zich soms niet realiseren, is dat je met alles een non-verbale taal spreekt. Het kan natuurlijk ook voorkomen dat mensen iets willen uitstralen wat ze niet zijn. Ook daar kan Angela te hulp schieten. “Als iemand er bijvoorbeeld heel somber of saai uitziet, dan zit daar altijd iets achter.”

Ook doet Angela aan Feng Shui. “Dat houdt in het harmoniseren van je omgeving. Bijvoorbeeld ervoor zorgen dat jij je thuis voelt in je huis, dat het jezelf weerspiegelt. Ik doe dat met kleding.” Zo zorgt zij ervoor dat iemands kledingkast écht die van hen is. Angela vindt het enorm belangrijk dat de kleding in iemand kast diegene weerspiegelt. “Het is het intiemste wat je meeneemt, elke dag. Waar je ook gaat en staat, je moet je fijn voelen in de kleding die je hebt; in je verpakking.”

"Wees jezelf, want dat maakt je uniek"

Wat geef je mee aan jongeren die op het punt staan om belangrijke keuzes te maken?

“Als je een keuze maakt, zorg er dan voor dat je al het andere al hebt gedaan. En als je ergens voor gaat, denk dat niet dat je er al direct bent maar zet door. Je valt echt wel een paar keer, maar geef niet op want dan geeft je je droom op. Door andere wegen te bewandelen, weet je wat je écht wil! Wees jezelf, want dat maakt je uniek."

Acteur Amin koos tóch voor zijn eigen droom, in plaats van die van zijn vader

Hij verliet het pad dat zijn vader hem wees, om zijn droom na te jagen in de entertainmentbranche. Nu beoefent Amin Ait Bihi (33) het beroep dat niet alleen voor hemzelf veel betekent, maar ook voor de maatschappij enorm waardevol is. Hij drukt het iedereen op het hart om niet iets te doen waar je zelf niet gelukkig van wordt. “Ook al is je hele omgeving nog wel zo trots en blij met wat je doet, het gaat over jezelf.”

Hoe was je als kind?

Op 9-jarige leeftijd vertrok Amin uit Marokko naar Leeuwarden, waar hij tussen alle kleuters begon met het leren van de Nederlandse taal. “Ik was natuurlijk een stuk ouder, er kwamen wel eens ouders van klasgenoten naar mij toe om te zeggen dat ze hun kind kwamen ophalen. Ze zagen mij aan voor een stagiaire.” Als 9-jarige tussen de kleuters in groep 1, je moet ergens beginnen. Elk nieuw woord schreef hij op en leerde hij uit zijn hoofd, waardoor hij na 1,5 jaar al vloeiend Nederlands kon en meerdere klassen heeft kunnen overslaan.

“Ik heb het altijd leuk gevonden om de randjes op te zoeken, een beetje stil zitten en luisteren vond ik veel te saai.” In Nederland stellen de consequenties van het breken van de regels bijna niks voor. Waar je in Marokko al snel een tik krijgt met een houten liniaal, krijg je in Nederland slecht een simpele preek. “In de brugklas heb ik een keer diareepillen in de koffie van mijn Nederlanddocente gedaan, na één slok moest ze ‘opeens’ nodig printen, ik heb daar echt helemaal stuk om gelegen.”

Een hart voor entertainen heeft Amin altijd al gehad. Vanaf kleins af aan vond hij het geweldig wanneer iemand moest lachen om iets wat hij zei of deed, en eigenlijk is dat nooit weggegaan. Maar destijds lag zijn droom ergens anders: hij wilde politieagent worden, althans dat dacht hij. “Ik zeg altijd dat dat mijn droom was, maar eigenlijk was dat de droom van mijn vader.” Zijn vader was namelijk zelf agent en hoopte dat Amin in zijn voetsporen zou gaan treden. “Hij zei dan altijd tegen iedereen dat ik ook agent zou gaan worden en dan deed hij zijn petje bij mij op.”

Hoe verliep jouw schoolloopbaan?

Na de middelbare school begon Amin met de opleiding ‘Brugjaar Politie’, de vooropleiding voor de politieacademie. “Als agent moet je heel vaak mensen teleurstellen, met een boete bijvoorbeeld. Het negatieve aan het werk, dat past totaal niet bij mij.” Ook wanneer hij beveiliger was bij een voetbalstadion en hij sommige mensen niet binnen kon laten, dat was iets wat hem totaal niet aanstond. “Dan had je net een superleuk gesprek met een groep, maar dan denk je ook weer van ‘ja shit, nu moet ik ze straks wegsturen’. ”Het werk verdiende super goed, maar dat is niks waard als je er niet gelukkig van wordt.

 Amin was 23 toen het besef steeds harder tot hem doordrong; hij wilde iets doen wat hem gelukkig maakt. Hij begon de opleiding ‘Theater’. “Mijn vader snapte daar helemaal niks van, die had zo in zijn hoofd dat ik hem ging opvolgen.” Drie jaar geleden scheidden de ouders van Amin en is zijn vader weer teruggegaan naar Marokko, sindsdien loopt het contact tussen vader en zoon minder soepel.

De nieuwe opleiding beviel gelijk heel goed. “In het eerste jaar mochten we een cabaretvoorstelling maken, het gaf zo’n kick om zoveel mensen om jouzelf te horen lachen.” Dat was dan ook het moment dat Amin wist dat dit is wat hij écht wil.

Hoe kwam je waar je nu bent?

“De bedoeling was eigenlijk dat ik na de opleiding naar de toneelacademie in Amsterdam zou gaan, maar in het laatste jaar liep ik stage bij ‘Traxx’ en daar werd mij een baan aangeboden.” En die pakte hij met beide handen aan. Traxx is een theatergroep die voorstellingen maakt voor middelbare scholen. Die voorstellingen zijn bedoeld om moeilijk bespreekbare onderwerpen bespreekbaar te maken. Denk aan rouw, depressie of drank- en drugsgebruik. “We spelen nu regelmatig een voorstelling over een waargebeurd verhaal over een jongen die kampt met een zware depressie en niet meer wil leven. Daarna gaan we altijd in gesprek met de scholieren.” Vragen als ‘wie herkent dit’ of ‘wie voelt zich ook wel eens zo’, worden dan aan de groep gesteld. “Je schrikt je echt rot over de hoeveelheid vingers die dan de lucht in gaan.” Omdat de voorstellingen zo krachtig zijn, komen de leerlingen los en durven ze zich open te stellen, dan is het makkelijker om je hand op te steken. Jongeren gaan hun medescholieren plots op een hele andere manier zien. Ontzettend waardevol, zeker voor jongeren die denken dat ze er alleen voor staan. “Als je zonder voorstelling de klas binnenloopt en je zegt ‘wie is hier depressief’, dan steekt niemand zijn vinger op.”

“Een keer werd er gevraagd wie wel eens iemand verloren heeft. Er gingen een aantal vingers omhoog. Toen vroegen we wie kortgeleden nog iemand is verloren. Eén jongen stak toen zijn hand op en vertelde dat zijn vader 8 jaar geleden is overleden. Hij vertelde toen dat het misschien wel al 8 jaar geleden is gebeurd, maar dat het voor hem elke dag zo vers voelt.” De theatergroep geeft een mogelijkheid voor jongeren om zichzelf open durven te stellen, iets wat in de middelbare schoolcultuur nog niet altijd even makkelijk is.

Wat heb jij geleerd en zou je jongeren mee willen geven?

“Je moet echt niet kijken naar of het goed verdient, of dat je ouders er trots van worden of je vrienden het cool vinden. Je moet altijd iets doen waar je écht oprecht gelukkig van wordt. Word jij er blij van? Ja? Doen!” En Amin kan het weten. “Al zegt je hele omgeving dat het helemaal geweldig is en zó goed bij je past, maar jij voelt dat niet 100% zo, niet doen. Dat hou je nooit vol. Uiteindelijk wil je doen waar je hart ligt.”