Als kind was hij altijd gefascineerd door wat mensen doet bewegen, nu helpt Eugène Kuisch professionals, ondernemers en teams als businesscoach om het maximale waar te kunnen maken. Zijn onderneming U-Town staat voor het oplossen van problemen en helpt klanten om met een raket hun missie te halen. Een zetje de goede kant op omdat ze eigenlijk zelf al weten wat ze willen, maar door omstandigheden kunnen worden tegengehouden. Hij raadt jongeren aan vooral zichzelf te zijn en vandaaruit te groeien.

Hoe was je als kind?
“Mijn moeder nam mij, toen ik klein was, op een gegeven moment niet meer mee naar de supermarkt, omdat het dan veel te lang duurde.” Eugène was altijd met iedereen aan het praten. Heel bijpassend bij deze serie, was hij gefascineerd door de vraag; ‘waarom doe je wat je doet?’. “Ik was altijd benieuwd naar mensen, hoe zij in elkaar steken en wat hen beweegt.” Ook was hij altijd op zoek naar hoe dingen anders zouden kunnen, nóg beter of efficiënter. “Bij alles vraag ik mijzelf af waarom iets op een bepaalde manier gedaan wordt en wat de andere opties zijn.”

Eugène groeide op als één-na oudste in een gezin van zes personen. Op twaalfjarige leeftijd woonde hij een tijdje in Brazilië en Suriname. “De onstuimige en wilde manier van leven heeft er altijd in gezeten.” Zijn moeder zat in de verpleging en zijn vader was werkzaam als personeelsfunctionaris. “Mijn ouders hadden ook een open blik en stimuleerden ons om altijd het maximale eruit te halen.” Of het nou met reizen, school of muziekspelen was. Voor Eugène was dat een hele fijne bedding om te groeien.
Wat hij vroeger wilde worden? “Brandweerman, haha, maar eigenlijk zie je dat nog steeds terug; met U-Town helpen we mensen uit de brand en blussen we het vuur.”

Welke keuzes werden er op opleidingsvlak gemaakt?
Na de Havo is Eugène Personeelsmanagement gaan studeren in Zwolle. “Na die opleiding ben ik voor mijzelf aan de slag gegaan.” Zo deed hij interim opdrachten, werving en selectie maar ook organisatieadvies. Van alles wat dus. “Na wat omzwervingen ben ik zelfs nog werkzaam geweest in de financiële sector. Daarna heb ik een overstap gemaakt naar de IT-sector en sinds 2011 ben ik ondernemer.” Een businesscoach met kennis over van alles en nog wat!

De eerste vier jaar was zijn onderneming gevestigd in het World Trade Center in Utrecht. Bij het koffiezetapparaat heeft hij veel gesprekken gehad met zijn ‘buurman’, Michel Croiset, op het kantoor. “Daar is het idee van U-Town geboren, sinds 2015 zijn wij compagnons.”

Waar staat U-Town voor?
“Wij zijn niet van de dikke rapporten en theoretische modellen, maar van het praktisch dingen oplossen mét de klant.” Volgens Eugène is het belangrijk om actief te luisteren, eerlijk en direct te zijn als het nodig is, en écht samen met de persoon naar een oplossing te zoeken. “Je kunt ons het beste vergelijken met The A-team. Ook wij worden ergens ingevlogen als er een probleem of uitdaging is.” Zij houden zich vast aan hun 3M-strategie, wat staat voor mensen, middelen en missie. Op de site van de onderneming wordt het proces en doel metaforisch vergeleken met een raket. “Een raket is sterker dan de zwaartekracht, er komen heel veel G-krachten vrij en er zit heel veel techniek in. Een raket brengt je naar je bestemming toe.”

“Als ik mensen kan helpen om hun doelen te realiseren, dan geeft dat een enorme kick. Dan kan ik wel dansend op de tafel springen.” Soms zijn er wel eens mensen bang, waardoor zij worden tegengehouden in het waarmaken van hun missie. “Ik zie dan altijd een duikplank voor me. De persoon die erop staat weet dat hij eigenlijk moet springen en dat dat eigenlijk wel goed gaat. Maar in zijn hoofd ontstaat dan angst, om bijvoorbeeld met een platte buik op het water te knallen. Als ik iemand kan bewegen om tóch te springen, en diegene daarna euforisch is omdat het een goede sprong is geweest, krijg ik daar écht vleugels van.”

Wat zou je jongeren willen meegeven die voor belangrijke keuzes staan?
“Het allerbelangrijkste is dat wat er ook gebeurt, ongeacht wie er voor je staat, je jezelf bent. Stel, er zijn dingen die je anders wil, dan moet je dat altijd kunnen aangeven. Er zijn zoveel mensen die diep in hun hart weten wat ze willen, maar die door omstandigheden ergens blijven hangen. Ik probeer altijd te kijken waar mensen de twinkeling van in hun ogen krijgen, dat is het allerbelangrijkst.” Die twinkeling zit er bij Eugène zelf dik in. Wat hij nu doet, is het leukste wat hij ooit gedaan heeft.

Foto: Rodney Kersten

Meer tips van ondernemers lezen voor jongeren die hun studie- of baankeuze willen maken? Blog | Esther Communiceert

En dat maakt haar werk als fotograaf elke dag een uitdaging

Sinds haar veertiende wist ze het zeker: fotografie. Die droom liet Marjolijn Tenge (22) niet links liggen. Ze greep het met beide handen vast, wat vooral in het begin nog wat overtuiging nodig had van haar vader. Nu heeft de twintiger een goedlopende onderneming en staat zij geregeld met haar Nikon te flitsen op een verse klus.

Als klein meisje voelde Marjolijn Tenge (22) zich een beetje een ‘outcast’. “Ik was altijd vrij rustig en was nooit een van de populaire kinderen.” In plaats van meestromen met de kudde, kon zij eindeloos meevaren op haar eigen gedachtegolven. In haar hoofd bedacht ze verhalen, steeds opnieuw probeerde ze er een ander eind aan te breien. “Als ik niet kon slapen, verloor ik mijzelf altijd in die verhalen waar ik ook in het klaslokaal uren op door ging”. Dat creatieve heeft er altijd ingezeten. “Ik wilde altijd gewoon écht iets maken, waar ik dan fysiek trots op kan zijn.”

“Elke dag dat ik iets mag doen met fotografie, vind ik het écht leuk”

“Toen ik naar de middelbare school ging begon ik mijn eigen creativiteit wat meer in de praktijk te brengen.” Ze ontdekte de wondere wereld van de fotografie. “Ik zag bushokjes waar altijd van die hele mooie posters inhingen, toen dacht ik al van ‘hoe leuk is het mensen dan langsrijden en zien dat die poster van jou is’.”
Op haar 14e maakte ze écht kennis met het werk van de fotograaf. “We gingen naar een banenbeurs, waar ook de fotovakschool aanwezig was. Daar kon je dan op de foto gaan met je vriendinnen, Eén van de aanwezige docenten die de stand begeleidde, betrapte haar": “ik heb nooit die foto laten maken, want ik vond het achter de camera veel interessanter. Het was de eerste keer dat ik iemand zijn geld zag verdienen met het maken van foto’s.” Toen ze meer te horen kreeg over de opleiding, was het meteen raak. Marjolijn was verliefd.

Hoe verliep de eerste stap richting die droom?
“Het had veel overtuiging nodig. Mijn vader vond het bijvoorbeeld helemaal niks. Ten eerste kost de opleiding jaarlijks € 7000, maar hij had voornamelijk niet het idee dat fotografie iets is waarvan je kunt leven. Volgens hem was het iets wat je doet voor de lol, dat niet serieus is. Het zou niet werk zijn waar hij trots op zou kunnen zijn als zijn dochter dat zou doen.” Voor Marjolijn was het belangrijk dat ze wat ging doen waar ze passie voor heeft en geluk uithaalt. “Ik wil elke dag met zin naar mijn werk gaan. En met mijn passie goed geld verdienen.” Vanuit haar gezin kreeg Marjolijn al het gevoel voor ondernemerschap mee. Haar vader runt een goedlopende onderneming, maar heeft zijn werk nooit met plezier gedaan. “Ik zie hoeveel geld je daarmee kan verdienen en hoe chill het leven is dat wij nu lijden. Maar mijn vader vond zijn werk nooit leuk. Als hij thuiskwam was hij chagrijnig en had nergens meer zin in." Dit is voor Marjolijn geen optie.

“Zolang ik mijn werk nog steeds zou willen doen als het gratis zou moeten, weet ik dat het goed zit”

Na de middelbare school heeft Marjolijn zich in de eerste instantie ingeschreven bij andere opleidingen, al wist ze dondersgoed wat ze écht wilde. “Het grafisch lyceum heeft mij afgewezen, maar gaven mij het advies om naar de fotovakschool te gaan.” Met dat papiertje ging ze naar haar vader. “Toen kon hij niet anders.”

Hoe was de eerste stap in de vakwereld?
Yes! Ze mocht beginnen aan de opleiding van haar dromen. Maar het was pas in 2020, toen Marjolijn de opleiding allang had afgerond en al lange tijd up and running was, dat haar vader voor het eerst écht trots was op het werk van zijn dochter. “Ik had foto’s gemaakt van de nieuwe baby van een werknemer van hem. Toen hij de foto’s zag moest hij huilen. Nu vertelt hij altijd trots over het werk wat ik doe.”

Naast haar eigen onderneming werkt Marjolijn samen met Fotostudio Zandvoort, voor wie ze veel bruiloften voor mag fotograferen. Ze werkt enorm graag voor en met mensen. Ook maakt en geeft zij cursussen aan bedrijven om hen te leren hoe ze kleine fotoklusjes, voor bijvoorbeeld hun social media, aan kunnen pakken. “Ik leer hen dan de basics van de fotografie en geef aan wat klanten willen zien.” Een steek in haar eigen rug? “Dat denken heel veel mensen”, lacht ze, “ze hoeven dan niet voor elk wissewasje een fotograaf in te huren. En stel, ze hebben voor een groter project wel iemand nodig, dan ben ik de eerste aan wie ze denken. Daarnaast is fotografie een vrij beroep waar iedereen iets mee mag doen.”

“Naar feestjes neem ik de camera niet meer mee, ik raak er helemaal in verloren”

Haar droom? Een eigen fotostudio. “Dan kan ik studio’s verhuren en ook voor eigen klussen gebruiken. Het zou geweldig zijn als ik daardoor een dusdanig stabiel inkomen heb dat ik alleen de klussen hoef aan te nemen waar 100% mijn hart ligt en ik écht creatieve voldoening uithaal.”
“Het mooiste aan mijn werk is dat ik een heel concept kan bedenken en dat helemaal in mijn eigen stijltje kan uitvoeren. Van het hele proces eromheen iets moois maken, waar ik volledig controle over heb”

Welk advies geef je de jongeren van nu mee?
“Denk vooral niet te zwaar over de keuzes die je nu maakt. Keuzes zijn niet bindend en je zit nergens aan vast. Je bent nog zo jong, vaak weet je totaal nog niet wat je wil, en dat is oké. Toen ik mijn studie begon geloofde niemand in de ideeën die ik had, ik begon er gewoon aan omdat ik het zo leuk vond." Af en toe zit Marjolijn er nog wel eens doorheen. Logisch vindt ze. “Dan ga ik gewoon kijken van ‘oké, wat ga ik dan doen?’, en dan kom ik uiteindelijk toch weer uit bij fotografie, het blijft mijn passie en ik vind het het leukste om te doen.”

“Mijn beste foto is de foto die ik morgen maak”

Vanuit ‘niet echt weten’ een textielopleiding gaan volgen en jaren later met een duidelijk doel voor ogen twee fysiotherapiepraktijken runnen. Een wereld van verschil, maar voor Carmen Bartman realiteit. Lees welke keuzes zij maakte, wat zij hiervan leerde en waarom ze nu doet wat zij doet. Aan jongeren geeft zij het advies altijd een eigen keuze te maken, want waar een wil is, is een weg!

Carmen Bartman was naar eigen zeggen vroeger ‘gewoon’ kind. “Ik was er één uit duizenden. Ik speelde en deed mijn ding. Wat ik mij nog herinner is dat ik op de basisschool de langste was en bij ‘het populaire groepje’ hoorde, ondanks dat ik nooit echt een mening had en geen kartrekker was. Sporten vond ik leuk.” Na de basisschool volgde Carmen twee vriendinnetjes naar de middelbare school. Daar leerde zij zichzelf beter kennen. “Vanaf de tweede klas mavo gebeurde er iets. Ik deed mijn bril af, die ik sinds mijn zesde jaar droeg, en begon jongens leuk te vinden.” Ze stopte met de tennislessen en balletlessen die ze volgde voor haar houding, en startte met basketbal. “Dat had ik veel eerder moeten doen, ik vond spelen met een bal leuk en mijn lengte kwam goed van pas. Ik bleek een echte teamplayer te zijn.”

Welke opleiding volgde er na de middelbare school?
Sport en vooral basketbal was Carmen op het lijf geschreven. Een sportopleiding zoals CIOS zou een logische vervolgstap zijn, maar thuis dacht men daar anders over: ‘daar valt geen droog brood mee te verdienen’. Dus keek ze verder. De beroepskeuzetest op school zei dat de zorg een goede keuze was. Carmen trekt een ‘vies’ gezicht. “Alles jeukte als ik dacht aan werken in de zorg, ik wilde toch geen verpleegster worden”. Carmen ging verder met de HAVO. Daarna kwam weer de vraag ‘welke opleiding wil je gaan volgen?’. “Ik wist het nog steeds niet. Omdat ik dacht creatief te zijn, ging ik voor twee jaar naar de MBO Textielschool in Enschede. De opleiding deed ik met twee vingers in mijn neus. Het was een fantastische tijd! Net uit huis, zelf koken, bij een jaarclub, voor mijzelf leren opkomen. En natuurlijk basketballen.”

Hoe verliep jouw leven na de textielopleiding?
“Klasgenoot Beatrice vertelde over haar deelname aan een kinderkamp in Amerika”, blikt Carmen terug. “Gaaf, dat wilde ik ook meemaken. Mijn ouders zeiden ‘ja doe maar’.” En daar ging Carmen, op 20-jarige leeftijd alleen naar Amerika. Voor het eerst vliegen, Engels praten en in 2,5 maand nog zelfstandiger worden. “Het was heel heavy, maar ik leerde mijzelf nog beter kennen.” Het leidde echter niet tot een uitgesproken mening over een vervolgstudie. Het organiseren van evenementen zoals ze in Amerika veel had gedaan, sprak haar wel aan. Dit vond ze terug in de opleiding Heao-Communicatie in Eindhoven. “Ook dit was een supertijd, wel werd een vorm van dyslexie ontdekt wat mij een flinke tik op mijn neus gaf. Maar waar een wil is, is een weg, dus ik haalde mijn diploma.” Omdat ze op taal minder goed presteerde, had ze zich bekwaamd in presenteren. “Ondanks dat mijn cijferlijst waarschijnlijk de slechtste van de klas was, werd ik gevraagd namens alle leerlingen te speechen tijdens de diploma-uitreiking. Mijn vader en moeder waren trots. Op de één of andere manier was mijn vader altijd voorzichtig over mijn kunnen. Het behalen van dit HEAO-diploma vond hij daarom erg knap.”

Welke kant ging jouw leven op?
“Met veel plezier werkte ik 13 jaar in de reclamewereld, bij drie verschillende bureaus. Een leuke maar ook harde wereld. Ik had het naar mijn zin, maar zag mijzelf in deze wereld niet oud worden.” De uitdrukking op het gezicht van Carmen verandert. De serieuze blik verdwijnt, een stralende lach verschijnt. “Naast mijn studie en werken ben ik altijd blijven basketballen, beleefde veel plezier aan het sporten. Ik was inmiddels 35 jaar, getrouwd met Hans, moeder van een driejarige tweeling en bedacht ‘ik ga fysiotherapie studeren’. Hans zei: ‘doe eerst een cursus massage, om te kijken of je het echt leuk vindt’. Ik was meteen verkocht, de anatomie van de mens is zo leuk. De studie kon beginnen. Van maandag t/m donderdag werkte ik als waarnemer bij Achmea. Als de kinderen naar bed waren, stortte ik mij van 19.30 tot 21.30 in de leerboeken. Vrijdag en zaterdag waren de schooldagen. Dit alles deed ik met een big smile op mijn gezicht. Ik heb er geen dag spijt van gehad. Om mij heen zei iedereen: ‘dit hoort bij jou, het is zo’n logische stap’.”

Hoe verloopt jouw carrière tot nu toe?
Na drie jaar was de studie klaar, Carmen kon als fysiotherapeut aan de slag. Helaas zat niemand te wachten op een ‘oudere’ in het vak. “Praktijken hebben liever iemand die nog te kneden is”, licht Carmen toe. “Ik had een duidelijke mening, wist hoe een praktijk te runnen. Er was geen behoefte aan een derde kapitein aan boord.” Daarom startte ze negen jaar geleden een eigen praktijk. En runt ze nu meerdere fysiopraktijken: www.actiefengezondfysio.nl en fysiocs.nl.
Het is prima zoals mijn weg is gelopen. Ik ben nu als fysiotherapeut rijker dan als ik rechtstreeks uit de schoolbanken zou zijn begonnen. Ik ben toch in de zorg beland, maar door mijn kennis en ervaring kijk ik wel anders tegen de zorg aan dan een gemiddelde fysiotherapeut. Dat is mijn kracht.”

Wat is jouw advies aan jongeren die een studie- of carrièrekeuze gaan maken?
“Als ik 88 jaar ben en terugkijk op mijn leven, dan kan ik zeggen dat ik alles heb gedaan wat ik wilde. Dat wens ik ook anderen toe. Carmen sluit af met haar eigen ‘slogan’: "Waar een wil is, is een weg. Volg je hart en wees niet bang een keuze te maken. Doe een beroepentest of neem een tussenjaar. Er zijn zoveel wegen en vakken die je nog niet kent. Al is het soms moeilijk, kies en zeg JA!”