Wat doe je als je werkt in een omgeving waar uniformiteit de norm is, maar jij nét een andere weg ziet? Als je erbij wilt horen, maar soms ook bewust op afstand gaat staan, om te kijken, te voelen, te begrijpen?

In haar boek Gewapend met gevoel vertelt luitenant-generaal Elanor Boekholt-O’Sullivan (1976) openhartig over haar loopbaan bij Defensie. Over missies in Afghanistan, leidinggeven in een mannenwereld en de moed om dingen te benoemen die anderen liever laten liggen. Ze schrijft met humor, scherpte en kwetsbaarheid over haar zoektocht naar echtheid in een systeem vol regels en verwachtingen.

Elanor was vaak ‘de eerste vrouw’ bij Defensie: de eerste vrouwelijke commandant van een vliegbasis, de eerste driesterrengeneraal. Maar ze noemt zichzelf geen rolmodel. Ze is mens. Met haar boek wil ze laten zien dat verandering begint met blijven staan, juist als het schuurt.

Elanor begon haar loopbaan bij Defensie op haar achttiende, zonder middelbareschooldiploma, maar met vastberadenheid. In 31 jaar tijd groeide ze uit tot de eerste vrouwelijke commandant van een vliegbasis en werd Topvrouw van het Jaar 2023. Ze zit inmiddels 'aan de juiste tafel' bij Defensie om het gesprek over gelijkheid en cultuurverandering te voeren. Ze maakt het tot haar missie om de organisatie beter te maken voor de vrouwen – en mannen – die na haar komen.

Met rake observaties en persoonlijke verhalen laat Elanor zien wat er nodig is om te veranderen van binnenuit. Gewapend met gevoel is geen handleiding voor leiderschap, maar een pleidooi voor menselijkheid, nieuwsgierigheid en lef. Het is een inspirerend boek voor iedereen die weleens botst met wat hoort, maar voelt dat het anders kan.

Wil je meer lezen over de loopbaan van Elanor? Lees hier het interview door Ria Cats van het Financieel Dagblad (FD).

📚 Meer inspirerende boekentips? Kijk hier!

Het zakenplatform MT/Sprout schreef onlangs over 7 topbestuurders die hun pensioen inruilden voor een comeback. In plaats van stil te zitten, kozen zij opnieuw voor de spanning, verantwoordelijkheid en zingeving van hun werk. In dit artikel trekken we daaruit de belangrijkste lessen, over drijfveren, identiteit en werkgeluk.

Na jaren op topniveau werken, is het voor veel CEO's geen vanzelfsprekendheid om achter de geraniums te verdwijnen. Hun comebacks laat iets zien wat voor iedereen herkenbaar is: werk gaat niet alleen over geld, maar over betekenis, uitdaging en identiteit. Wat kunnen jongeren leren van deze "pensionado’s met een missie"?

1. Werk geeft structuur & identiteit

Een topbaan vraagt volledige toewijding. Wanneer dat ineens stopt, valt een deel van je identiteit weg. Dat merken mensen als Dan Schulman (ex-PayPal), die het boerenleven verruilde voor een comeback als ceo bij Verizon. Niet omdat hij geld nodig had, maar omdat hij uitdaging miste.
> Vraag jezelf niet alleen af wat je doet, maar ook waarom je doet wat je doet. Werk is vaak een uitdrukking van wie je bent.

2. Je mist pas wat je waardevol vindt als het er niet meer is

Elliott Hill van Nike en Mary Dillon van Ulta Beauty genoten kort van hun vrije tijd, maar ontdekten al snel dat ze energie halen uit verantwoordelijkheid, groei en samenwerking.
> Vrijheid is fijn, maar betekenis komt vaak uit iets bijdragen — aan een team, een idee of een groter doel.

3. Ervaring is geen rem, maar brandstof

Kelly Ortberg werd na zijn pensioen gevraagd om Boeing uit de crisis te trekken. Bob Iger keerde terug naar Disney om het bedrijf weer te laten groeien. Hun leeftijd bleek geen beperking, maar juist een bron van rust en inzicht.
> Ervaring is waardevol, zeker als je die inzet om iets te verbeteren of te herstellen. Groei stopt niet bij een leeftijdsgrens.

4. Je passie laat zich niet uitzetten

Carol Tomé (UPS) en Howard Schultz (Starbucks) dachten hun werkleven achter zich te laten, maar werden opnieuw gegrepen door hun drijfveer om te bouwen, te leiden en te creëren.
> Passie is hardnekkig. Wie doet wat hij of zij écht leuk vindt, blijft nieuwsgierig — ongeacht leeftijd of fase.

5. Een comeback is niet falen, maar trouw blijven aan jezelf

Veel van deze CEO's hadden ‘het gemaakt’, maar kozen toch voor een nieuw hoofdstuk. Niet omdat ze moesten, maar omdat ze het zelf wilden.
> Je carrièrepad hoeft niet recht te zijn. Soms betekent doorgaan of terugkomen juist dat je trouw blijft aan je eigen energie.

Wil je de verhalen van de 7 ex-topbestuurders lezen? Klik dan hier.

“Ik ben er voor de jongeren. Voor álle jongeren. Maar mijn hart ligt bij hen die zijn afgegleden of dreigen af te glijden. Jongeren die verstrikt raken in criminaliteit, drugs, of de straatcultuur. Waarom? Omdat ik daar zelf vandaan kom.” Dit vertelt Jaouad Bierbooms in een openhartig bericht voor SMD (Stichting Maatschappelijke Dienstverlening).

Tot zijn 27ste jaar leefde Jaouad in die wereld. Een wereld waarin snelle auto's, dure kleding, geld en status belangrijker leken dan toekomst, veiligheid of rust. Zijn rolmodellen waren Tony Montana en Pablo Escobar, niet iemand in een pak, met een 9 tot 5 mentaliteit. Hij herkende zich in zijn rolmodellen en geloofde dat dat de weg was naar rijkdom en geluk. Zijn financiële thuissituatie was daarbij een versterkende factor. De jongens uit de buurt deelden deze rolmodellen en 95% van hen kampte met dezelfde financiële struggles. Het was de cultuur waarin hij opgroeide en waarin hij al snel aan veel te veel geld kwam. En diezelfde cultuur ziet hij vandaag terug in de jongeren waarmee Jaouad werkt.

"Ik weet hoe ze denken, ik weet wat ze voelen en ik weet waar ze naartoe gaan als niemand ingrijpt."
Zijn keerpunt kwam op zijn 27ste, toen hij besefte: dit gaat mij niets anders brengen dan angst, verdriet, eenzaamheid en een uitzichtloze toekomst. Hij verliet letterlijk zijn omgeving en begon te werken in een fabriek, want hij had geen diploma’s. Hij was verre van trots op zijn baan. Zijn status van belangrijke man op straat was weg en hij verdiende nog geen €400,- per week. Maar hij zette door; opgeven was geen optie. Binnen één jaar had hij zich al opgewerkt tot operationeel manager en kreeg hij de leiding over vijf afdelingen. Na vijf jaar had hij verschillende diploma’s Middle Management op mbo-, hbo- en wo-niveau behaald, was hij getrouwd en was hij vader van twee prachtige kinderen geworden. Zijn leven was 180 graden gedraaid.

Toch voelde Jaouad dat zijn roeping ergens anders lag. Dat zijn levenservaring een kracht was, misschien zelfs een noodzaak, om in te zetten in de wereld van nu. En uiteindelijk vond hij zijn roeping: jongerenwerk.

“Vandaag werk ik met jongeren die het moeilijk hebben thuis, die erbij willen horen, of die er gewoon ingerold zijn. Ik praat met ze. Niet als hulpverlener, maar als iemand die het écht begrijpt. Ze noemen me 'oom'. En dat is het mooiste compliment dat ik kan krijgen.”

In het team van jongerenwerkers bij de SMD heeft ieder lid een eigen verhaal. Ze zijn herkenbaar voor de jongeren omdat ze zelf in hun schoenen hebben gestaan. Drugs, criminaliteit, oorlog, armoede, emotionele verwaarlozing zijn een aantal ervaringen die binnen het team gedeeld worden. Samen maken ze het verschil.

"Soms betekent een stapje terugnemen niets meer dan een aanloop," aldus Jaouar.

Wat betekent het om écht ergens thuis te zijn? In zijn openhartige autobiografie Thuis blikt Ahmed Aboutaleb (1961) terug op zijn bijzondere levensverhaal – van zijn jeugd in Marokko tot zijn jaren als burgemeester van Rotterdam.

Als vijftienjarige komt hij naar Nederland met één duidelijk doel: meedoen. Hij leert de taal, werkt hard, en bouwt stap voor stap aan een toekomst. Van lts-leerling tot journalist, van ambtenaar tot staatssecretaris, en uiteindelijk burgemeester: zijn pad is er één van doorzettingsvermogen, geloof in gelijke kansen en dienstbaarheid aan de samenleving.

Aboutaleb vertelt niet alleen over de hoogtepunten, maar ook over de momenten van twijfel, kritiek en strijd. Juist daarin schuilt zijn kracht: een oprechte zoektocht naar verbinding, rechtvaardigheid en wat het betekent om samen een ‘wij-samenleving’ te vormen.

Thuis is een inspirerende autobiografie van een man die bruggen bouwt tussen werelden – en laat zien dat ‘thuis’ niet altijd een plek is, maar een houding.

🎧 Luister ook naar het mooie interview met Aboutaleb in gesprek met Ellen Deckwitz in de podcast Nooit Meer Slapen: Ahmed Aboutaleb – bestuurder en politicus.

Wil je meer boekentips? Klik hier!

Misschien herken je het wel: je zegt altijd ‘ja’, neemt zonder aarzelen extra werk op je schouders en staat voortdurend klaar voor anderen. Het voelt sociaal, loyaal en behulpzaam – maar ondertussen loop je zelf steeds verder leeg. Pleasen klinkt onschuldig, maar de gevolgen zijn dat allerminst. MT/Sprout publiceerde recentelijk een artikel over de gevolgen van dit gedrag.

Wat is pleasen eigenlijk?

Pleasers hebben vaak een aangeboren talent voor empathie en hulpvaardigheid. Dat zijn mooie eigenschappen, maar zodra je ze structureel tegen jezelf keert, kunnen ze een valkuil worden. Je agenda raakt overvol, je batterij laadt niet meer op en je loopt constant achter de feiten aan. Uiteindelijk kun je er doodmoe, chagrijnig of zelfs ziek van worden.

Arbeids- en gezondheidspsycholoog Saskia de Bel ziet in haar praktijk dat wel zeven op de tien mensen zichzelf in meer of mindere mate herkennen als pleaser. Vaak omdat ze bang zijn om afgewezen te worden of anderen teleur te stellen. Ze noemt het ook wel de ‘u-vraagt-wij-draaien-houding’: altijd klaarstaan, ongeacht je eigen behoefte.

Slavendrijver van jezelf

Maar wat maakt pleasen zo uitputtend? Pleasers vullen voortdurend in wat anderen zouden willen en leggen de lat voor zichzelf extreem hoog. Je bent streng voor jezelf, vindt al snel dat je tekortschiet en gaat nog harder je best doen. Voor je het weet ben je een slavendrijver van jezelf geworden.

Het goede nieuws: pleasen is aangeleerd gedrag, en je kunt het dus ook 'ontleren'. Door stil te staan bij wat jij wilt, vaker ‘nee’ te zeggen en je eigen grenzen te bewaken, pak je stukje bij beetje de regie terug.

Evenwichtskunstenaar worden

Saskia de Bel spreekt van evenwichtskunstenaars: mensen die hun eigen wensen en gevoelens serieus nemen, zich durven uitspreken en tegelijk ook ruimte laten voor anderen. Het ontwikkelen van die balans is een proces – alsof je een spier traint. Hoe vaker je oefent, hoe natuurlijker het wordt.

Praktische tips om vandaag nog mee te beginnen:

Meer lezen?

Wil je dieper ingaan op dit thema en leren hoe je stap voor stap stopt met pleasen? Lees dan onze #BOEKENTIP over De perfecte pleaser van Saskia de Bel.

Ben jij altijd bezig om het anderen naar de zin te maken, verantwoordelijkheden op je te nemen en aardig gevonden te willen worden? In De perfecte pleaser legt arbeids- en gezondheidspsycholoog Saskia de Bel uit waarom pleasen zo uitputtend kan zijn en hoe je ermee stopt.

Pleasen lijkt soms onschuldig, maar wie altijd automatisch ‘ja’ zegt, betaalt daar vaak een hoge prijs voor: een propvolle agenda, stress en een batterij die niet meer oplaadt. Saskia laat zien dat pleasen geen aangeboren eigenschap is, maar aangeleerd gedrag dat je stap voor stap kunt afleren. Ze leert je grenzen stellen, jezelf ‘ondertitelen’ en op een respectvolle manier nee zeggen. Zo ontwikkel je meer persoonlijke autonomie en kun je een evenwichtskunstenaar worden; iemand die goed voor zichzelf zorgt, grenzen stelt en ruimte laat voor de ander.

Saskia biedt een concrete methode om jezelf beter te begrijpen en om te leren meer vanuit je eigen kracht te leven. Daarbij gebruikt ze vier herkenbare gedragstypen - de pleaser, solist, bulldozer en klager - en geeft ze handvatten om patronen te doorbreken.

In dit boek legt de psycholoog uit hoe je:

Kortom, een inspirerend boek voor iedereen die merkt dat het zorgen voor anderen soms ten koste gaat van zichzelf!

📌 Wil je meer weten over pleasen en waarom het zo moeilijk is om ermee te stoppen? Lees hier meer: https://waaromdoejewatjedoet.nl/altijd-ja-zeggen-put-je-uit-stop-met-pleasen/

Meer boekentips? Klik hier.

De Raad voor Volksgezondheid & Samenleving (RVS) luidde onlangs de noodklok: we leven in een hypernerveuze samenleving. Een samenleving waarin prestatiedruk, versnelling en doorgeschoten individualisme ons welzijn bedreigen. Jong en oud voelen de druk om steeds beter en sneller te presteren – op school, op het werk en zelfs in hun vrije tijd.

De gevolgen zijn groot: steeds meer jongeren ervaren stress en burn-outklachten, en bijna de helft van alle volwassenen krijgt ooit te maken met een psychische aandoening. De maatschappelijke kosten lopen op tot miljarden per jaar. Maar de prijs die je persoonlijk betaalt, kan nog veel zwaarder wegen: vermoeidheid, uitval, een gevoel van tekortschieten.

Jongeren willen een ander leven

Toch zien we ook een tegenbeweging. Steeds meer jongeren zeggen: ik wil dit niet meer. Ze verlangen naar een leven met ruimte voor rust, voor echte keuzes, voor plezier en balans. Niet minder gedreven, maar gedreven vanuit hun eigen waarden in plaats van vanuit verwachtingen van buitenaf.

Precies hierom zijn we Waarom Doe Je Wat Je Doet gestart. Wij willen jongeren - en iedereen die zich herkent in dit gevoel - inspireren om hun eigen pad te kiezen. Niet blijven 'meerennen' omdat het zo hoort, maar bewust stilstaan bij wat je echt belangrijk vindt.

Dat doen we met:

Wij geloven dat als meer mensen zichzelf durven zijn, we ook meer ruimte maken voor elkaar. Dan verdragen we meer, helpen we meer en bouwen we aan een samenleving die minder hypernerveus en meer menselijk is.

Doe je mee met deze verandering? Heb jij een verhaal dat niet mag ontbreken op ons platform? Laat het ons weten en laat een reactie achter!

Bron: RTL Nieuws

Hoe zorg je dat iedereen gezond en veilig kan werken? Voor Nathalie de Geus, algemeen directeur van ArboNed en uitgeroepen tot Topvrouw van het Jaar 2025, is dat een missie. Tijdens de uitreiking maakte ze een krachtig statement: de medische standaard is nog steeds te veel gericht op het mannenlichaam. En dat moet veranderen. ‘Adam is geen Eva.' Haar doel: zorgen dat iedereen gezond en veilig aan het werk kan zijn.

Waarom Nathalie doet wat ze doet

Veel klachten bij vrouwen worden nog niet goed genoeg herkend. Denk aan hevige menstruatiepijn, de overgang of herstel na een bevalling. Vaak leidt dit tot verkeerde diagnoses en onnodig uitval op werk of studie. De Geus vindt dat dit beter kan én moet. Binnen ArboNed zette ze al stappen: er is een aparte paragraaf in de cao opgenomen over vrouwspecifieke klachten en medewerkers kunnen bijvoorbeeld workshops volgen of een overgangsconsulent raadplegen.

Haar boodschap: als we deze klachten serieus nemen, heeft iedereen daar baat bij. De vrouw zelf, de werkgever én de samenleving.

Werken aan duurzame inzetbaarheid

Als directeur van ArboNed zet Nathalie zich samen met bijna 900 professionals in voor 65.000 mkb-ondernemers. Hun gezamenlijke doel is daarbij om verzuim te voorkomen, gezondheid te versterken en mensen duurzaam inzetbaar te maken. Want werk is de motor van onze economie, maar die motor draait alleen als mensen gezond, inzetbaar en met plezier kunnen blijven werken.

Daarbij gelooft Nathalie sterk in preventie. Niet wachten tot iemand uitvalt, maar van tevoren investeren in gezondheid en bewustzijn. Ze roept werkgevers, werknemers en beleidsmakers op om samen te werken aan duurzame oplossingen.

Van rechtenstudent tot leider in de zorg

De carrière van Nathalie laat daarnaast zien dat je niet één pad hoeft te volgen. Ze begon ooit als rechtenstudent en advocaat, stapte over naar de verzekeringswereld, werkte in Londen en bij grote bedrijven als Delta Lloyd. Na 25 jaar koos ze opnieuw voor een nieuwe richting: de gezondheidszorg. Sinds 2021 leidt ze ArboNed, waar haar passie voor gezondheid en mensgericht leiderschap samenkomt.

Leiderschap volgens Nathalie

Buiten haar visie op de gezondheidszorg, is het ook interessant om naar Nathalie's leiderschapsvisie te kijken. Voor haar draait goed leiderschap om koers houden en ruimte geven. Richting en resultaten zijn daarbij belangrijk, maar echte impact ontstaat pas als mensen zich gezien en gehoord voelen. Haar stijl wordt gekenmerkt door verbinden, vernieuwen en inclusie.

Door open te spreken over haar eigen loopbaankeuzes en de balans tussen werk en gezin, inspireert ze jonge collega’s om ambitie te combineren met authenticiteit en persoonlijke waarden.

Met energie, passie en een lach en een traan

De jury van Topvrouw van het Jaar 2025 noemde haar een ‘vaandeldrager met energie, passie en commitment voor de vrouwenzaak’. Tijdens de uitreiking sprak Nathalie openhartig over haar inspiratiebron: haar moeder, die kort geleden overleed. 'Zij was een enorme inspiratiebron en een vriendin. Zij heeft me geleerd dat je als leider naast mensen moet staan, en niet erboven.'

Bron: Nathalie de Geus (Topvrouw van 2025) pleit voor betere vrouwenzorg: ‘Adam is geen Eva’ via MT/Sprout

Foto: Paul Tolenaar

YES! Een nieuw boek van Francine Oomen in de HOI (Hoe Overleef Ik)-serie! Voor iedereen die in zijn tienerjaren opgroeide met de boeken van Francine, is er nu voor hun twintigerjaren (of misschien ouder…) een nieuwe trilogie. Na Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? is er nu deel twee: Hoe overleef ik alles wat anders gaat dan gedacht?

In dit deel lees je hoe het verdergaat met Rosa en haar vrienden. Ze wonen in hun eigen paradijs in Portugal – de Geheime Tuin – maar feestjes kunnen niet voor altijd duren. Liefde, vriendschap en keuzes maken staan opnieuw centraal. Wat doe je als het leven niet gaat zoals je had verwacht?

"Je hoopt iets, je verwacht iets, je droomt ergens van,
maar wat doe je als alles anders gaat dan gedacht?
Beschouw je een crisis als een ramp of als een kans?
Geef je op of ga je door?
En als je doorgaat, hoe dan?"

Francine Oomen laat je opnieuw lachen, voelen en nadenken. Over patronen doorbreken, jezelf leren kennen en het avontuur van volwassen worden. Herkenbaar, eerlijk en geschreven in de vertrouwde dagboekstijl.

Een must-read voor oude én nieuwe Hoe overleef ik-fans!

Op 16 september 2025 overleed Joke Bruijs op 73-jarige leeftijd. Ze was zangeres, actrice en presentatrice, maar bovenal een vrouw die zich met hart en ziel inzette voor haar vak en voor haar stad. In Rotterdam begon haar carrière, en daar bleef ook altijd haar hart liggen.

Van The Spitfires tot de VARA

Joke stond al op jonge leeftijd op het podium. Ze was dertien toen ze zich aansloot bij The Spitfires, een Rotterdamse popgroep waarmee ze voor het eerst landelijke aandacht kreeg. Niet veel later werd ze zangeres bij verschillende radio-orkesten van de VARA. Haar warme stem en muzikale talent maakten haar geliefd bij een breed publiek.

Theater, televisie en de magie van samenwerking

In de jaren ’70 en ’80 stond Bruijs vaak samen op het podium met komiek Jan Blaaser. Later volgden De Mounties, Ome Willem, en een indrukwekkende reeks televisieoptredens. Haar samenwerking met Gerard Cox, haar ex-man, bleek bijzonder krachtig. In de tv-serie Toen was geluk heel gewoon vertolken ze jarenlang het echtpaar Kooiman. De herkenbare chemie tussen hen werd een vaste waarde op de Nederlandse televisie en vond zelfs zijn weg naar het witte doek in de filmversie van 2014.

Meer dan een actrice

Wat Joke bijzonder maakte, was haar vermogen om dichtbij te komen, of dat nu was via een grap, een lied of een dramatische scène. Ze speelde met hart, gaf ruimte aan humor én kwetsbaarheid. Ook achter de schermen stond ze bekend als warm, loyaal en betrokken.

Een laatste rol, een waardig afscheid

In 2022 kondigde Joke haar pensioen aan. In datzelfde jaar verscheen haar laatste film Casa Coco, waarin ze opnieuw tegenover Gerard Cox te zien was. Het was een liefdevolle afsluiting van een carrière die zes decennia overspande.

Waarom deed zij wat zij deed?

Omdat ze geloofde in verbinding. In de kracht van samen lachen. In het belang van blijven spelen en blijven zingen. Joke Bruijs liet zien dat je je leven lang relevant kunt zijn, zolang je trouw blijft aan wie je bent.