“Ik ben er voor de jongeren. Voor álle jongeren. Maar mijn hart ligt bij hen die zijn afgegleden of dreigen af te glijden. Jongeren die verstrikt raken in criminaliteit, drugs, of de straatcultuur. Waarom? Omdat ik daar zelf vandaan kom.” Dit vertelt Jaouad Bierbooms in een openhartig bericht voor SMD (Stichting Maatschappelijke Dienstverlening).

Tot zijn 27ste jaar leefde Jaouad in die wereld. Een wereld waarin snelle auto's, dure kleding, geld en status belangrijker leken dan toekomst, veiligheid of rust. Zijn rolmodellen waren Tony Montana en Pablo Escobar, niet iemand in een pak, met een 9 tot 5 mentaliteit. Hij herkende zich in zijn rolmodellen en geloofde dat dat de weg was naar rijkdom en geluk. Zijn financiële thuissituatie was daarbij een versterkende factor. De jongens uit de buurt deelden deze rolmodellen en 95% van hen kampte met dezelfde financiële struggles. Het was de cultuur waarin hij opgroeide en waarin hij al snel aan veel te veel geld kwam. En diezelfde cultuur ziet hij vandaag terug in de jongeren waarmee Jaouad werkt.

"Ik weet hoe ze denken, ik weet wat ze voelen en ik weet waar ze naartoe gaan als niemand ingrijpt."
Zijn keerpunt kwam op zijn 27ste, toen hij besefte: dit gaat mij niets anders brengen dan angst, verdriet, eenzaamheid en een uitzichtloze toekomst. Hij verliet letterlijk zijn omgeving en begon te werken in een fabriek, want hij had geen diploma’s. Hij was verre van trots op zijn baan. Zijn status van belangrijke man op straat was weg en hij verdiende nog geen €400,- per week. Maar hij zette door; opgeven was geen optie. Binnen één jaar had hij zich al opgewerkt tot operationeel manager en kreeg hij de leiding over vijf afdelingen. Na vijf jaar had hij verschillende diploma’s Middle Management op mbo-, hbo- en wo-niveau behaald, was hij getrouwd en was hij vader van twee prachtige kinderen geworden. Zijn leven was 180 graden gedraaid.

Toch voelde Jaouad dat zijn roeping ergens anders lag. Dat zijn levenservaring een kracht was, misschien zelfs een noodzaak, om in te zetten in de wereld van nu. En uiteindelijk vond hij zijn roeping: jongerenwerk.

“Vandaag werk ik met jongeren die het moeilijk hebben thuis, die erbij willen horen, of die er gewoon ingerold zijn. Ik praat met ze. Niet als hulpverlener, maar als iemand die het écht begrijpt. Ze noemen me 'oom'. En dat is het mooiste compliment dat ik kan krijgen.”

In het team van jongerenwerkers bij de SMD heeft ieder lid een eigen verhaal. Ze zijn herkenbaar voor de jongeren omdat ze zelf in hun schoenen hebben gestaan. Drugs, criminaliteit, oorlog, armoede, emotionele verwaarlozing zijn een aantal ervaringen die binnen het team gedeeld worden. Samen maken ze het verschil.

"Soms betekent een stapje terugnemen niets meer dan een aanloop," aldus Jaouar.

Veel scholieren vinden het lastig om een goede studiekeuze te maken. ChatGPT kan daarbij helpen, maar levert niet automatisch een keuze op die echt goed bij je past. Daarom is er nu iets nieuws: een gratis custom GPT, ontwikkeld door Wageningen University & Research (WUR). Hiermee kunnen leerlingen uit de bovenbouw van havo en vwo stap voor stap een persoonlijk studiekeuzetraject doorlopen.

Voor leerlingen

Het traject bestaat uit 7 opdrachten die je zelfstandig kunt uitvoeren. Je leert:

Let wel op: de GPT geeft geen kant-en-klare adviezen en noemt geen specifieke opleidingen. Het traject helpt je juist om zélf te ontdekken welke studie het beste bij je past.

Voor decanen en mentoren

Er is ook een handleiding op één A4'tje. Hierin lees je precies hoe je deze tool kunt gebruiken in je begeleiding. Zo wordt het makkelijker om leerlingen te ondersteunen, ook als je zelf niet alle details van het brede studieaanbod kent.

Waarom dit belangrijk is

Bijna één op de drie eerstejaars hbo- en wo-studenten stopt tijdens het eerste jaar met de gekozen studie. Dat kan leerzaam zijn, maar brengt vaak ook studievertraging, kosten en onzekerheid met zich mee. Met een goed gefundeerde studiekeuze kunnen leerlingen sterker starten en hun kansen vergroten om direct op de juiste plek te zitten.

Het gebruik is eenvoudig: typ in deze chat ‘hallo’ en je krijgt direct uitleg en de eerste opdracht. Je antwoorden bewaar je zelf in een document, zodat je steeds verder kunt bouwen aan je studiekeuzeproces.

Lees het hele artikel van de WUR hier & gebruikt de custom GPT hier gratis.

Op 16 september 2025 overleed Joke Bruijs op 73-jarige leeftijd. Ze was zangeres, actrice en presentatrice, maar bovenal een vrouw die zich met hart en ziel inzette voor haar vak en voor haar stad. In Rotterdam begon haar carrière, en daar bleef ook altijd haar hart liggen.

Van The Spitfires tot de VARA

Joke stond al op jonge leeftijd op het podium. Ze was dertien toen ze zich aansloot bij The Spitfires, een Rotterdamse popgroep waarmee ze voor het eerst landelijke aandacht kreeg. Niet veel later werd ze zangeres bij verschillende radio-orkesten van de VARA. Haar warme stem en muzikale talent maakten haar geliefd bij een breed publiek.

Theater, televisie en de magie van samenwerking

In de jaren ’70 en ’80 stond Bruijs vaak samen op het podium met komiek Jan Blaaser. Later volgden De Mounties, Ome Willem, en een indrukwekkende reeks televisieoptredens. Haar samenwerking met Gerard Cox, haar ex-man, bleek bijzonder krachtig. In de tv-serie Toen was geluk heel gewoon vertolken ze jarenlang het echtpaar Kooiman. De herkenbare chemie tussen hen werd een vaste waarde op de Nederlandse televisie en vond zelfs zijn weg naar het witte doek in de filmversie van 2014.

Meer dan een actrice

Wat Joke bijzonder maakte, was haar vermogen om dichtbij te komen, of dat nu was via een grap, een lied of een dramatische scène. Ze speelde met hart, gaf ruimte aan humor én kwetsbaarheid. Ook achter de schermen stond ze bekend als warm, loyaal en betrokken.

Een laatste rol, een waardig afscheid

In 2022 kondigde Joke haar pensioen aan. In datzelfde jaar verscheen haar laatste film Casa Coco, waarin ze opnieuw tegenover Gerard Cox te zien was. Het was een liefdevolle afsluiting van een carrière die zes decennia overspande.

Waarom deed zij wat zij deed?

Omdat ze geloofde in verbinding. In de kracht van samen lachen. In het belang van blijven spelen en blijven zingen. Joke Bruijs liet zien dat je je leven lang relevant kunt zijn, zolang je trouw blijft aan wie je bent.

De derde dinsdag van september is weer geweest: Prinsjesdag. De dag waarop de regering haar plannen voor het komende jaar presenteert. En ook al is het kabinet demissionair en zijn er weinig grote besluiten, er zitten toch een paar punten tussen die je als student niet wil missen.

We zetten het belangrijkste voor je op een rij:

Zorgverzekering wordt iets duurder

Een paar euro per maand, dat is de verwachte stijging van de zorgpremie volgend jaar. Geen gigantisch verschil, maar als je al op je geld let, is elke euro er één. Houd er dus rekening mee bij het kiezen of aanpassen van je polis.

OV in de stad blijft zoals het is

Goed nieuws voor wie veel reist in de Randstad: de geplande bezuiniging van 110 miljoen op openbaar vervoer in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag gaat niet door. De stadsbussen, trams en metro’s blijven voorlopig dus gewoon rijden zoals je gewend bent.

Studenten-ov-kaart onder druk

Minder goed nieuws: de ov-studentenkaart is nog niet veilig. Er ligt nog steeds een bezuinigingsvoorstel van 225 miljoen euro op tafel. De Tweede Kamer wil dit schrappen, maar dat is nog niet officieel geregeld. Wordt dus vervolgd.

Grote investering in tech

Er gaat 430 miljoen euro extra naar de Nederlandse techsector. De overheid wil blijven investeren in kennis en innovatie. Volg jij een technische opleiding of overweeg je dat? Dan is dit hét moment om daar verder op in te zetten.

Onderwijsbezuinigingen blijven

De eerder aangekondigde bezuinigingen op het hoger onderwijs worden vooralsnog niet teruggedraaid. Wel blijft de ‘onderwijskansenregeling’ bestaan, een regeling die middelbare scholen helpt om leerlingen uit kwetsbare situaties beter te ondersteunen.

Wat betekent dit voor jou?

De plannen van Prinsjesdag zijn dit jaar bescheiden, maar niet onbelangrijk:

Oftewel: een paar hobbels, maar ook kansen. Zeker als je studeert in de stad of in de richting van techniek.

‘Als er iets onverwachts gebeurt, leren we het meest. Leren ontstaat door verrassing. Als iets anders uitpakt dan je dacht, maakt je brein nieuwe verbindingen. Dat is de kern van leren.’ Met die woorden liet Harold Bekkering, hoogleraar aan de Radboud Universiteit, tijdens de landelijke bijeenkomst van Programma School & Omgeving zien hoe leren werkt. Hij benadrukte hoe nieuwsgierigheid en een veilige omgeving de basis vormen voor motivatie én gelijke kansen. Naar aanleiding van deze bijeenkomst, werd onderstaand artikel gepubliceerd op Gelijke Kansen, een initiatief van het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap.

Harold Bekkering is hoogleraar aan de Radboud Universiteit. Hij doet onderzoek naar hoe mensen leren, van jonge kinderen tot volwassenen. Hij schreef meerdere boeken, waaronder Breinvraag.

Harold: 'Ik wil mijn kennis niet alleen in wetenschappelijke artikelen delen, maar ook met de praktijk. Daarom kom ik graag op bijeenkomsten en ben ik vaak te horen in podcasts. Ik vind dat we de kennis over leren en gelijke kansen serieuzer moeten nemen.’

Wat is het verschil tussen leren op school en leren buiten school?
‘Vaak hoor ik dat buiten school leren vrijwillig is, en dus leuker en meer vanuit jezelf. Op school gaat het vaak om moeten, cijfers halen. Maar mijn boodschap is: in de kern is leren altijd hetzelfde. Je hersenen maken verbindingen. Of je dat nu op school doet of bij een activiteit buiten school, het proces is hetzelfde. Het verschil zit vaak in motivatie: buiten school doe je iets omdat je dat zelf wilt, binnen school omdat het moet. Ik pleit ervoor om ook in school meer ruimte te geven aan nieuwsgierigheid en intrinsieke motivatie.’

Hoe werken onze hersenen bij het leren?
‘We hebben zo’n 80 tot 100 miljard zenuwcellen, neuronen. Die communiceren met elkaar door verbindingen te maken. Leren is: een ervaring opslaan zodat je die later weer kunt gebruiken. Bijvoorbeeld: ik herken iemand die ik eerder heb ontmoet, omdat mijn hersenen daar een modelletje van hebben gemaakt. Zo gaat het ook met woorden leren of rekenen. Hoe meer verbindingen er zijn, hoe meer je leert.’

Welke rol spelen stoffen in de hersenen?
‘Neuronen zijn niet vanzelf met elkaar verbonden. Daarvoor hebben we neurotransmitters nodig, boodschapperstoffen. Zonder die stoffen leer je niet. Een belangrijke neurotransmitter is dopamine. Die geeft aan dat iets belangrijk of belonend is. Als je iets interessant vindt, komt dopamine vrij. Daardoor onthoud je het beter. Dat is ook waarom nieuwsgierigheid zo krachtig is voor leren.’

Dus nieuwsgierigheid is cruciaal?
‘Absoluut. Nieuwsgierigheid zorgt ervoor dat je je geheugen als het ware ‘voorverwarmt’. Alles wat je dan leert, sla je beter op. Bij kinderen zie je nieuwsgierigheid vanzelf: ze stoppen alles in hun mond, willen de wereld ontdekken. Bij volwassenen lijkt dat minder, maar ze zijn nog steeds nieuwsgierig, alleen veel specifieker. Het gaat erom dat je die nieuwsgierigheid voedt, ook bij ouderen en bij jongeren die soms al denken dat ze “klaar” zijn.’

"Leren is een ervaring opslaan zodat je die later weer kunt gebruiken"

Hoe onderzoek je nieuwsgierigheid?
‘Wij gebruiken vragen die soms triviaal lijken, zoals: “Welk dier slaapt met één oog open?” (antwoord: de dolfijn). We kijken dan of mensen niet alleen het antwoord willen weten, maar ook het ‘waarom’. En we meten hoeveel ze onthouden. Het blijkt dat mensen veel beter onthouden als ze nieuwsgierig zijn. Vinden ze een vraag interessant? Dan onthouden ze tot wel 65% van de antwoorden. Vinden ze het saai? Slechts 35%. Nieuwsgierigheid verdubbelt dus bijna je leeropbrengst.’

Waar komt nieuwsgierigheid vandaan?
‘Dat is ingewikkeld. Het hangt samen met vroege ervaringen en de modellen die we in ons hoofd bouwen. Taken moeten passen bij je niveau. Als iets te moeilijk is, raak je bang; als iets te makkelijk is, word je verveeld. Zit je precies goed, dan kom je in een ‘flow’. Dat gevoel dat je helemaal opgaat in wat je doet. Nieuwsgierigheid ontstaat vaak in dat spanningsveld.’

Hoe belangrijk is veiligheid bij leren? En hoe zit het met fouten maken?
‘Heel belangrijk. Erikson, een bekende ontwikkelingspsycholoog, beschreef dat jonge kinderen eerst veiligheid nodig hebben. Pas dan durven ze te exploreren. Als een kind zich veilig voelt bij vaste gezichten, durft het nieuwe dingen te proberen. Zonder veiligheid geen nieuwsgierigheid.’

"Kinderen leren pas echt als ze fouten durven maken. Helaas voelen veel jongeren zich snel minderwaardig als ze falen. Dat houdt hun ontwikkeling tegen"

Kinderen leren pas echt als ze fouten durven maken. Helaas voelen veel jongeren zich snel minderwaardig als ze falen. Dat houdt hun ontwikkeling tegen. Daarom moeten we af van een systeem waarin je steeds met anderen vergeleken wordt. Niet iedereen hoeft hetzelfde tempo te hebben. Elk kind moet groeien op zijn eigen niveau. Dat is wat gelijke kansen echt betekent.

Toen ik voetbaltraining gaf vroeg ik de kinderen altijd waar ze beter in wilden worden. Dan zei één van de kids: “Ik wil sneller rennen.” Dan gingen we dat oefenen, niet om de snelste van het team te worden, maar om zelf vooruitgang te boeken. Aan het eind was die jongen trots dat hij echt sneller was geworden. Dat gevoel van groeien is belangrijker dan de vergelijking met anderen.’

Welke rol spelen verwachtingen van leraren en begeleiders?
‘Hoge verwachtingen zijn cruciaal. Niet: “Iedereen moet naar de universiteit”, maar wel: “Jij kunt groeien.” Zeg tegen een kind: “Je kunt het nog niet, maar je gaat het leren.” Dat geeft vertrouwen en motivatie. Als je kinderen te vaak vergelijkt, roep je juist angst en stress op. En stress blokkeert leren. Ons angstcentrum in de hersenen, de amygdala, neemt het dan over en je kunt niet meer goed nadenken.’

Heeft de jeugd van nu meer last van stress en angst?
‘We zien veel faalangst bij studenten. Ze vinden het moeilijk om fouten te erkennen en verantwoordelijkheid te nemen. Soms denk ik zelfs dat het angstcentrum te weinig actief is: ze zeggen niet “sorry, ik heb een fout gemaakt”, maar schuiven het af. Toch zien we wel dat stress en prestatiedruk een groot probleem zijn. En dat belemmert leren.’

"Laat kinderen exploreren, fouten maken en plezier hebben in leren. Leren doe je niet alleen in de schoolbank, maar overal waar nieuwsgierigheid is"

Wat betekent dit voor gelijke kansen in het onderwijs?
‘Gelijke kansen betekent dat ieder kind de ruimte krijgt om op zijn eigen niveau te groeien. Niet iedereen hoeft hetzelfde te kunnen. Koester talenten en verschillen. Laat kinderen ervaren dat ze beter kunnen worden door oefening en doorzettingsvermogen. Dat geeft zelfvertrouwen én plezier in leren.’

Hoe belangrijk zijn persoonlijkheid en zelfkennis hierbij?
‘Heel belangrijk. We verschillen allemaal in openheid, zorgvuldigheid, emotionele stabiliteit. Ikzelf ben bijvoorbeeld niet zo zorgvuldig; daarom werk ik altijd in een team met mensen die dat beter kunnen. Jongeren moeten leren hun sterke én zwakke kanten te kennen, en weten dat ze kunnen groeien. Je hoeft niet de beste te worden, maar je kunt altijd beter worden.’

Wat wil je docenten en andere onderwijsprofessionals meegeven?

‘En vooral: laat kinderen exploreren, fouten maken en plezier hebben in leren. Want leren gebeurt niet alleen in de schoolbanken, maar overal waar nieuwsgierigheid en motivatie samenkomen. Leren is niet simpelweg het opnemen van informatie is. Het gaat om verbindingen in de hersenen, gevoed door nieuwsgierigheid, motivatie en veiligheid. Als we gelijke kansen in het onderwijs willen, moeten we kinderen ruimte geven om zichzelf te ontwikkelen, ieder op zijn eigen manier.’

Bron: Gelijke Kansen Alliantie (GKA).

Toen Yara zich aanmeldde voor het maatjesproject van het Oranje Fonds, wist ze één ding zeker: ze wilde iets betekenen voor iemand anders. Maar dat ze zoveel zou terugkrijgen? Dat had ze niet verwacht. “Ik heb er niet alleen een maatje bij, maar ook een vriend.”

Verbinding tussen generaties

Yara werd gekoppeld aan Joop, een 83-jarige man die zich soms wat eenzaam voelde. Zijn vrouw was overleden, zijn sociale kring werd kleiner, en zijn dagen vielen steeds vaker stil. De eerste keer dat Yara bij hem op de stoep stond, was het even aftasten. Maar toen ze eenmaal samen aan de koffie zaten, begon het gesprek vanzelf.

“Hij begon over zijn jeugd, zijn werk, zijn vrouw. Zoveel verhalen die je nergens anders hoort. En ik merkte hoe waardevol het voor hem was dat er iemand écht luisterde.”

Twee levens, één klik

Inmiddels spreken ze elkaar wekelijks. Ze wandelen samen, drinken koffie, praten over politiek, voetbal, het leven en soms zijn ze gewoon samen stil. “Joop is nieuwsgierig, scherp, grappig. Ik kijk echt uit naar onze afspraken. Soms voelt het bijna alsof ik bij m’n opa op bezoek ga, al is hij eigenlijk gewoon Joop.”

Voor Joop betekent het maatjescontact meer dan afleiding. “Je brengt weer leven in huis,” zei hij onlangs tegen haar. “Maar dat doet hij ook voor mij,” zegt Yara. “Hij leert me om te vertragen. Om écht te luisteren. En hij herinnert me eraan dat mensen altijd meer zijn dan je op het eerste gezicht ziet.”

Steeds meer jongeren kiezen voor ‘maatje zijn’

Yara is niet de enige. Duizenden jongeren in Nederland zetten zich in als maatje voor een oudere, iemand met een beperking of iemand die zich eenzaam voelt.

“Ik dacht dat ik iemand ging helpen,” zegt Yara. “Maar uiteindelijk krijg je er zelf misschien wel het meeste voor terug.”

Ook iets doen?

Wil jij ook maatje worden, of ontdekken wat er bij jou in de buurt mogelijk is? Check dan het Oranje Fonds of informeer bij vrijwilligersorganisaties in jouw gemeente. Eén uurtje per week kan al een verschil maken!

Gebaseerd op een verhaal van LINDA.nl

Geen kater, wel connectie. Steeds vaker kiezen jongeren (en anderen) ervoor om te leven én feesten zonder alcohol of drugs. Misschien zie je het al in je eigen kring. Of je spot het in B&B Vol Liefde, waar kandidaten het drankje laten staan. Ook influencers delen hun nuchtere levensstijl openlijk online. En nu wijdt zelfs het Financieele Dagblad er een artikel aan.

Een trend? Of een nieuwe mindset?

Bewust leven is in opkomst

Wat begon als een onderstroom lijkt nu mainstream te worden. Niet drinken is geen uitzondering meer. In plaats van ‘Waarom drink je niet?’ hoor je steeds vaker: ‘Wat fijn, jij ook niet!’

Het draait niet alleen om gezondheid, maar ook om verbinding, regie en rust. Geen sociale verplichtingen die draaien om drank, maar echt aanwezig zijn, bij jezelf én bij anderen.

De nieuwe feestganger

Het FD beschrijft drie type nuchtere uitgaanders:

En dat sluit naadloos aan op wat je steeds meer ziet op TikTok, in podcasts en op YouTube: mensen die vragen stellen over hun gewoontes. Die hun leven willen leiden in plaats van laten leiden.

Hoe zie jij dit voor jezelf?

Zou jij willen minderen of stoppen?

Heb je ooit geprobeerd om nuchter te daten of uit te gaan?

Merk je druk in je omgeving, of juist steun?

Laat het even bezinken. Misschien is dit hét moment om jezelf af te vragen: hoe wil ik me voelen?

Meer actualiteiten? Klik hier.

Goed nieuws voor (aankomend) studenten

Een betaalbare studentenkamer vinden in steden als Amsterdam, Utrecht of Rotterdam? Dat leek de afgelopen jaren een onmogelijke opgave. Maar er is licht aan het eind van de gang met gedeelde keuken: volgens nieuwe cijfers van verhuurplatform Room.nl is het aantal beschikbare studentenkamers de afgelopen maanden verrassend stabiel gebleven. In Amsterdam is het aantal zelfs met 27% gestegen vergeleken met vorig jaar.

Dat betekent: meer kans op een kamer, minder stress, en misschien wel iets dichter bij je campus.

Waarom dit goed nieuws is:

Tip: kijk verder dan Funda of Kamernet. Veel onderwijsinstellingen hebben zelf ook platforms of samenwerkingen met huisvestingsorganisaties.

Even checken:

Klik hier voor actualiteiten die er toe doen.

Gelezen bij LINDA.meiden & gezien bij Florian Kenter

Amber Brouwers (23) schrijft in LINDA.meiden eerlijk over het ‘groener gras’-gevoel in je twintiger jaren. Ze werkt fulltime, woont samen, is eigenlijk best gelukkig, maar toch bekruipt haar regelmatig het gevoel dat ze achterloopt. Want terwijl zij op maandagavond haar lunch klaarmaakt voor de volgende dag, scrollt ze voorbij mensen die feesten in het buitenland, een sabbatical nemen of aan hun derde carrière-switch beginnen. Het lijkt alsof iedereen méér doet, of in ieder geval leukere dingen.

Die column raakte een snaar. Want ook Florian Kenter, psycholoog en contentmaker, plaatste deze week een rake post:

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Florian Kenter (@f.kenter)

"Soms denken we: ik moet nú alles van het leven maken, want straks ben ik oud. Maar de waarheid is: straks ben je ook nog jong."

Dus: waarom die haast?

Wat als je twintiger zijn niet gaat over alles nu al voor elkaar hebben, maar juist over zoeken, proberen, rusten, falen en weer opstaan?
Wat als het oké is om even stil te staan in plaats van altijd door te rennen?

Florian zei:

"De grote liefde, het grote huis, de grote droom. Misschien mag het ook gewoon klein zijn. Rustig. Gewoon een beetje oké."

Tijd om los te laten

Amber sluit haar column met een inzicht: het is helemaal niet gek om soms onzeker te zijn. Iedereen doet maar wat, ook al ziet het er op Instagram gelikt uit.
En dat is precies wat Florian onderstreept: je mág even niet weten wat je wilt, je mág klein leven, en je mág je keuzes uitstellen.

Want misschien is dit juist de belangrijkste les van je twenties:
Je hoeft niet mee in elke stroom.

Lees hier Amber's column. En klik hier voor Florian's video's.

Een girls’-trip naar Valencia verandert in een noodlottige wending. Donna Stolk (25) raakte na een val in het water verlamd vanaf haar borst. “Ik lag roerloos, met m’n gezicht in het water,” herinnert ze zich. Terwijl vriendinnen haar omdraaiden, besefte ze dat de eerste stap naar haar nieuwe leven was gezet.

Een MRI gaf duidelijkheid: haar nek was op drie plekken gebroken. Een lange operatie volgde met stabilisatie door metaalconstructies, maar haar lichaam keerde niet terug. Een hoge dwarslaesie was een feit. Na 3 weken in het Spaanse ziekenhuis keerde ze terug naar Nederland, maar stond ineens oog in oog met de vraag: wat nu? Alles in haar leven veranderde. Letterlijk niets was meer vanzelfsprekend.

Na weken in het Erasmus MC en maanden revalideren herontdekte ze niet alleen vaardigheden, maar ook de kracht van menselijke verbinding. “Ik wilde meer zijn dan mijn dwarslaesie,” zegt Donna. In revalidatie voelde ze zich verloren, totdat ze het vertrouwen vond in lotgenoten. “Aan een half woord genoeg. We konden er zelfs om lachen.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door D O N N A (@donnagabriella_)

Nu, acht maanden later, woont Donna in een eigen appartement bij familie en vrienden in de buurt. Het gevoel van thuis zijn geeft haar rust en maakt ruimte voor kleine geluksmomenten: de ochtendzon, een vriend, een goed gesprek. “De kleine dingen zijn eigenlijk de grote dingen,” zegt ze.

Vooruitkijkend bereidt ze zich voor op een nieuwe operatie in september. De hoop: mogelijk controle terugwinnen in haar polsen. En dat ze straks gewoon haar 26e verjaardag kan vieren met iedereen die haar door deze periode heen heeft gesleept. “Dit jaar vier ik het leven,” zegt ze krachtig. Een mooie boodschap voor iedereen: het leven kan soms stil vallen, maar het kan ook opnieuw beginnen.

Wil jij Donna helpen met een donatie? Klik hier.