"Mijn opa was mijn eerste leermeester"

Het leven loopt niet altijd zoals je verwacht. Boris Beekink (24) had zijn passie al vroeg gevonden, maar was genoodzaakt daarmee te stoppen. Het verhaal van Boris laat zien hoe alles altijd op z’n pootjes terecht komt, zolang je er maar voor gaat.

Hoe was jouw jeugd?

“Enorm wisselvallig”, begint Boris Beekink. Toen hij vier jaar oud was, gingen zijn ouders uit elkaar. “Bij mijn moeder was altijd alles fijn, bij mijn vader minder. Daar was het niet zo goed geregeld, waardoor ik als kind van alles meemaakte.” Die ervaringen zorgden ervoor dat Boris als kleine jongen zich snel liet ‘opfokken’ en vaak in de problemen terechtkwam. Het was beter voor hem om het speciaal onderwijs te volgen.

“Daarnaast hadden wij het altijd financieel moeilijk. Van jongs af aan is hierdoor de drive ontstaan om hard te werken en geld te verdienen.” Vaak kookte hij om zijn moeder in huis te helpen. “Dat deed ik dan samen met mijn opa die vanaf de scheiding de rol van mijn vader heeft overgenomen. Hij leerde mij alles wat ik moest weten en ik ontwikkelde een passie voor koken. Ik was vastberaden: ik word kok. Mijn opa was mijn eerste leermeester.”

Hoe was jouw schooltijd?

“Niet leuk. Ik werd heel erg gepest en durfde niet voor mijzelf op te komen. Vaak zat ik huilend thuis, omdat ik niet naar school wilde.” Op een gegeven moment ging de knop om. Thuis begonnen er ook weer dingen op te spelen. “Ik ‘pikte’ het niet meer en kwam steeds meer voor mijzelf op. Toen nam het pesten af.” Het eerst zo verlegen, bescheiden jongetje had op jonge leeftijd al zoveel te verduren, dat hij zich moest harden. Mensen die hem destijds al kenden, zien nu een heel andere Boris. “Ik hoef niet te weten wie ik was geworden als dit allemaal niet gebeurd was. Het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben.”

Tijdens zijn schooltijd begon hij met werken in de keuken van Restaurant Le Brasseur in Maarssen. Daar heeft hij voorafgaand aan zijn koksopleiding al kunnen proeven van wat hem te wachten stond. “De chef, Marijn Brouwer, is een groot voorbeeld voor mij. Met hem heb ik altijd een speciale band gehad. Maar werken in de horeca heeft ook een harde kant. Soms stond ik huilend in de keuken, maar zo leer je.”

Hoe verliep jouw leven na de schooltijd?

Boris hield vast aan zijn droom; na de middelbare school begon hij aan zijn opleiding tot kok. Op het ROC in Nieuwegein leerde hij alle kneepje van het vak. “Je begint met de opleiding tot basiskok. Omdat ik al zoveel ervaring had opgebouwd, doorliep ik die opleiding met ‘twee vingers in de neus’.” Met het papiertje op zak vervolgde hij zijn opleiding tot Zelfstandig werkend kok. “De Franse termen onthouden was wegens mijn dyslexie een ramp. In mijn laatste jaar heeft mijn mentor mij enorm geholpen; hij zag dat theorie mijn ding niet was, maar ik precies weet wat ik moet doen in de keuken. In overleg met de school hoefde ik de theorie niet te doen, mits ik het praktijkgedeelte heel goed afsloot.” Aan het eind van het schooljaar liep hij met opgeheven hoofd én diploma richting het begin van zijn professionele carrière.

Hoe ben je gekomen waar je nu bent?

“Na de opleiding ben ik gaan cateren voor partijen. Dat was niet helemaal mijn ding, omdat ik gewend was aan de betere kwaliteit van koken bij Le Brasseur.” Boris verliet die baan om bij een nieuw restaurant te gaan werken. “Dat liep niet helemaal zoals het moest wegens problemen met de vergunningen. Ook brak de pandemie uit en ben ik bij PostNL beland.”

Vond je het moeilijk om de keuken te verlaten?

“Zeker, dat vond ik heel moeilijk.” Zijn leven bestond uit koken en nu moest hij pakketjes gaan bezorgen. “Ik sta altijd open voor nieuwe dingen, dus vond het werk zelf wel leuk. Maar nu, drie jaar verder, ben ik het wel beu haha.” Door deze omschakeling had Boris opeens in de weekenden vrij en kon hij de feestdagen bij vrienden en familie vieren. Dat beviel hem goed, waardoor hij twijfelde of hij nog terug wilde keren naar de horeca.

“Op een dag zag ik een filmpje van iemand die auto’s schoonmaakte. Ik was helemaal gefascineerd.” Hij verkocht zijn scooter, ging extra veel werken en zocht uit wat allemaal nodig was om stoffen te reinigen. “Dat begon met een simpele stofzuiger, nu ligt mijn hele auto vol met gespecialiseerde reinigingsapparaten.’  Meteen vanaf de start, tot grote opluchting van zijn moeder, ging Boris’ bedrijf, Beekinkcardetailing.nl, als een speer.

Wat vind je het leukst aan wat je nu doet?

“Ten eerste zie je echt een verandering; van een auto die extreem vies is, naar een auto die er zo goed als nieuw uitziet. Ik vind het ook fantastisch om mensen te helpen. Ik kan ervoor zorgen dat zij op een gezonde manier in hun auto kunnen rijden. Maar de waardering en lachende gezichten zijn voor mij het allerbelangrijkst.

En het koken dan? “Soms mis ik het wel. Vooral als ik uit eten ga bij Le Brasseur. Voordat ik het weet sta ik opeens zelf borden op te maken. Ik kan het niet laten en gelukkig vindt iedereen het okay.”

Wat wil je meegeven aan jongeren die voor een belangrijke keuze in hun leven staan?

“Doe écht wat je leuk vindt. Heel veel jongeren die een opleiding moeten kiezen, weten niet wat ze willen doen en kiezen dan voor een bepaalde opleiding zonder er volledig achter te staan. Na vier jaar komen ze er dan vaak achter dat ze helemaal niet willen werken in die branche. Daarnaast wil ik benadrukken dat je niet altijd een papiertje nodig hebt om iets te bereiken; als je maar iets doet wat je leuk vindt, kom je er vanzelf."