“Na elke voorstelling ben ik zo geraakt door de verhalen van de jongeren”
Acteur Amin koos tóch voor zijn eigen droom, in plaats van die van zijn vader
Hij verliet het pad dat zijn vader hem wees, om zijn droom na te jagen in de entertainmentbranche. Nu beoefent Amin Ait Bihi (33) het beroep dat niet alleen voor hemzelf veel betekent, maar ook voor de maatschappij enorm waardevol is. Hij drukt het iedereen op het hart om niet iets te doen waar je zelf niet gelukkig van wordt. “Ook al is je hele omgeving nog wel zo trots en blij met wat je doet, het gaat over jezelf.”
Hoe was je als kind?
Op 9-jarige leeftijd vertrok Amin uit Marokko naar Leeuwarden, waar hij tussen alle kleuters begon met het leren van de Nederlandse taal. “Ik was natuurlijk een stuk ouder, er kwamen wel eens ouders van klasgenoten naar mij toe om te zeggen dat ze hun kind kwamen ophalen. Ze zagen mij aan voor een stagiaire.” Als 9-jarige tussen de kleuters in groep 1, je moet ergens beginnen. Elk nieuw woord schreef hij op en leerde hij uit zijn hoofd, waardoor hij na 1,5 jaar al vloeiend Nederlands kon en meerdere klassen heeft kunnen overslaan.
“Ik heb het altijd leuk gevonden om de randjes op te zoeken, een beetje stil zitten en luisteren vond ik veel te saai.” In Nederland stellen de consequenties van het breken van de regels bijna niks voor. Waar je in Marokko al snel een tik krijgt met een houten liniaal, krijg je in Nederland slecht een simpele preek. “In de brugklas heb ik een keer diareepillen in de koffie van mijn Nederlanddocente gedaan, na één slok moest ze ‘opeens’ nodig printen, ik heb daar echt helemaal stuk om gelegen.”
Een hart voor entertainen heeft Amin altijd al gehad. Vanaf kleins af aan vond hij het geweldig wanneer iemand moest lachen om iets wat hij zei of deed, en eigenlijk is dat nooit weggegaan. Maar destijds lag zijn droom ergens anders: hij wilde politieagent worden, althans dat dacht hij. “Ik zeg altijd dat dat mijn droom was, maar eigenlijk was dat de droom van mijn vader.” Zijn vader was namelijk zelf agent en hoopte dat Amin in zijn voetsporen zou gaan treden. “Hij zei dan altijd tegen iedereen dat ik ook agent zou gaan worden en dan deed hij zijn petje bij mij op.”
Hoe verliep jouw schoolloopbaan?
Na de middelbare school begon Amin met de opleiding ‘Brugjaar Politie’, de vooropleiding voor de politieacademie. “Als agent moet je heel vaak mensen teleurstellen, met een boete bijvoorbeeld. Het negatieve aan het werk, dat past totaal niet bij mij.” Ook wanneer hij beveiliger was bij een voetbalstadion en hij sommige mensen niet binnen kon laten, dat was iets wat hem totaal niet aanstond. “Dan had je net een superleuk gesprek met een groep, maar dan denk je ook weer van ‘ja shit, nu moet ik ze straks wegsturen’. ”Het werk verdiende super goed, maar dat is niks waard als je er niet gelukkig van wordt.
Amin was 23 toen het besef steeds harder tot hem doordrong; hij wilde iets doen wat hem gelukkig maakt. Hij begon de opleiding ‘Theater’. “Mijn vader snapte daar helemaal niks van, die had zo in zijn hoofd dat ik hem ging opvolgen.” Drie jaar geleden scheidden de ouders van Amin en is zijn vader weer teruggegaan naar Marokko, sindsdien loopt het contact tussen vader en zoon minder soepel.
De nieuwe opleiding beviel gelijk heel goed. “In het eerste jaar mochten we een cabaretvoorstelling maken, het gaf zo’n kick om zoveel mensen om jouzelf te horen lachen.” Dat was dan ook het moment dat Amin wist dat dit is wat hij écht wil.
Hoe kwam je waar je nu bent?
“De bedoeling was eigenlijk dat ik na de opleiding naar de toneelacademie in Amsterdam zou gaan, maar in het laatste jaar liep ik stage bij ‘Traxx’ en daar werd mij een baan aangeboden.” En die pakte hij met beide handen aan. Traxx is een theatergroep die voorstellingen maakt voor middelbare scholen. Die voorstellingen zijn bedoeld om moeilijk bespreekbare onderwerpen bespreekbaar te maken. Denk aan rouw, depressie of drank- en drugsgebruik. “We spelen nu regelmatig een voorstelling over een waargebeurd verhaal over een jongen die kampt met een zware depressie en niet meer wil leven. Daarna gaan we altijd in gesprek met de scholieren.” Vragen als ‘wie herkent dit’ of ‘wie voelt zich ook wel eens zo’, worden dan aan de groep gesteld. “Je schrikt je echt rot over de hoeveelheid vingers die dan de lucht in gaan.” Omdat de voorstellingen zo krachtig zijn, komen de leerlingen los en durven ze zich open te stellen, dan is het makkelijker om je hand op te steken. Jongeren gaan hun medescholieren plots op een hele andere manier zien. Ontzettend waardevol, zeker voor jongeren die denken dat ze er alleen voor staan. “Als je zonder voorstelling de klas binnenloopt en je zegt ‘wie is hier depressief’, dan steekt niemand zijn vinger op.”
“Een keer werd er gevraagd wie wel eens iemand verloren heeft. Er gingen een aantal vingers omhoog. Toen vroegen we wie kortgeleden nog iemand is verloren. Eén jongen stak toen zijn hand op en vertelde dat zijn vader 8 jaar geleden is overleden. Hij vertelde toen dat het misschien wel al 8 jaar geleden is gebeurd, maar dat het voor hem elke dag zo vers voelt.” De theatergroep geeft een mogelijkheid voor jongeren om zichzelf open durven te stellen, iets wat in de middelbare schoolcultuur nog niet altijd even makkelijk is.
Wat heb jij geleerd en zou je jongeren mee willen geven?
“Je moet echt niet kijken naar of het goed verdient, of dat je ouders er trots van worden of je vrienden het cool vinden. Je moet altijd iets doen waar je écht oprecht gelukkig van wordt. Word jij er blij van? Ja? Doen!” En Amin kan het weten. “Al zegt je hele omgeving dat het helemaal geweldig is en zó goed bij je past, maar jij voelt dat niet 100% zo, niet doen. Dat hou je nooit vol. Uiteindelijk wil je doen waar je hart ligt.”
Spreekt dit verhaal jou aan? Wil je contact of werk?
Neem contact met ons op via dit contactformulier.